Διάλογος ονείρου...

Οι αναμνήσεις είναι που κρατούν αλληλογραφία με τους δαίμονες. Το μυαλό όχι. Οι διάλογοι επαναλαμβάνονται με παρρησία: πότε μου μιλάς και φλογίζομαι και πότε σου μιλώ και πεθαίνω.
Όσες νύχτες κι αν το πάλεψα η μοναξιά κι η νύχτα με νίκησαν. Όση φλόγα κι αν έβγαλα, κι αν με ελπίδες πήγα κόντρα στον καιρό και τα σύννεφα πυρπόλησα, δεν κατάφερα να πετάξω πιο ψηλά...
Γδέρνω την ψυχή μου με το πληκτρολόγιο κι ο άγνωστος λόγος γέρνει στην οθόνη. Τόσες φορές που σου έγραψα δεν μπόρεσα να σ' αποστηθίσω. Μένεις ψηλά και μακρυά, ανεμίζοντας ένα βλέμμα μιας άλλης ζωής, όπου πλέον δεν ανήκω.
Νωρίτερα ήταν, πολύ νωρίτερα που είχαμε καταφέρει ν' αγγίξουμε ο ένας την καρδιά του άλλου...
'Οτι πόνεσε, ότι πλήγωσε, ότι χάθηκε γράφτηκαν στη μνήμη των σπλάχνων. Κι αυτά είναι που αναβλύζουν και μας κρατούν ζωντανούς, τώρα που ο χρόνος έχει μεγαλώσει και την απόσταση.
Λέω, θα 'ναι η τελευταία φορά που σου γράφω. Μα όσες φορές κι αν το είπα, προδώθηκα την επόμενη μέρα...
Αναρωτιέμαι ποιός υπαγορεύει αυτόν τον διάλογο;