Χίλια χρόνια...

Και να 'μαι εδώ, ανάμεσα Κυριακή και Δευτέρα όπου παράπεσε η αληθινή μου νύχτα. Για ένα δευτερόλεπτο. Που, όπως η ζωή μου τέμνεται μόνο από 'σένα κι όχι από τους άλλους, έτσι κι αυτό το δευτερόλεπτο: μοιάζει σαν αστρικός αιώνας, που η ταχύτητα του φωτός δεν μπορεί να ξεπεράσει.
Δεν είναι η απόσταση που μας χωρίζει. Ούτε ο χρόνος που πέρασε. Τίποτε δεν μας χωρίζει, όσο την ψυχή μου κυβερνάς. Ούτε μια ανάσα.
Κι αν μακριά ζω απ' τους ανθρώπους, το δευτερόλεπτο (που κανείς δεν συλλογίζεται) είναι που τέμνει μια Κυριακή από μια σημαδιακή Δευτέρα 11 του Νοέμβρη.
Εκεί μέσα ζω. Σ' αυτό το ασήμαντο δευτερόλεπτο. Κι όσο ατέλειωτα κι αν αργεί να σβήσει, εύχομαι άλλα χίλια χρόνια να ζήσεις.
Και να με θυμάσαι, γιατί έτσι μονάχα μπορώ κι εγώ να ζώ...