Our telegraph road...

Η μέρα άνοιξε σαν παραθυρόφυλλο, σαν μπαλκονόπορτα. Απ' τη μοναξιά του κλειστού σπιτιού στην απλωσιά του έξω κόσμου. Μέρα μουντή, νοτερή, μ' ένα ψιλόβροχο ενοχλητικό και λίγο κρύο, ταιριαστό για το τελευταίο δεκαήμερο του Νοέμβρη. Οι υαλοκαθαριστήρες κινούνταν ρυθμικά, σαν εκκρεμές που 'χε αντιγράψει την συχνότητα των χτύπων της καρδιάς. Σκούπιζαν το υγρό τζάμι μ' ένα ελαφρό τρίξιμο, υπενθυμίζοντας πως άλλοτε αυτόν τον δρόμο δεν τον έπαιρνε μόνος. Το κάθισμά της παραμένει άδειο, σιωπηλό όλα αυτά τα χρόνια κι είναι αδύνατο να φιλοξενήσει κάποια άλλη. Επειδή δεν γίνεται να φιλοξενήσει κάποια άλλη...
Οι υαλοκαθαριστήρες λειτουργούν και σαν μετρονόμος. Κρατούν το τέμπο μιας μέτριας μελωδίας, αλλά το χέρι της δεν θα πειράξει το ραδιόφωνο, δεν θα ψάξει έναν - έναν τους σταθμούς όπως συχνά το συνήθιζε. Σ΄ όλη τη διαδρομή αναβλύζουν οι αναμνήσεις. Όποτε αλλάζει το τοπίο, του υπενθυμίζεται πως πέρασαν πολλές φορές από τον δρόμο αυτό. Πολλές! Τόσες πολλές που μοιάζει παράταιρο να οδηγεί τώρα μόνος, σιωπηλός, βουβός...
Τα σύννεφα χαμήλωσαν και τύλιξαν σαν μεταξένια σάλια τον Όλυμπο. Ακούμπησαν στις πλαγιές, σαν το λευκό της μακρύ κασκόλ, διακοσμώντας το μουντό τοπίο της βροχερής μέρας, με εκείνη τη μοναδική της αίσθηση της ομορφιάς.
Ανεβαίνοντας στη Ραψάνη την αντάμωσε. Είχε πάρει τη μορφή μιας γερακίνας, που μπήκε ξαφνικά και πέταξε παιχνιδιάρικα μπροστά του, στη διαδρομή του, κάνοντας τσαλίμια στις στροφές. Επιμένοντας την ακολούθησε μέχρι το δάσος με τα πλατάνια κι όταν κούρνιασε σ' ένα από αυτά, σταμάτησε και κατέβηκε απ' τ' αμάξι. Αλλάξανε ματιές. Για ένα ολόκληρο λεπτό τον κοίταζε επίμονα, διαπεραστικά.
Σαν να τον ρώταγε: γιατί;
Ύστερα άνοιξε τα φτερά της και πέταξε ευκίνητη, μακριά, περνώντας ψηλά πάνω απ' το κεφάλι του. Χάθηκε πίσω απ' τα πλατάνια και τον άφησε να τη θαυμάζει, αδιαφορώντας για την βροχή που σύντομα τον μούσκεψε.
Όλη η διαδρομή, όλος ο δρόμος, όλες οι αναμνήσεις ήταν σαν σήματα Μόρς. Σαν ένας νοερός τηλέγραφος επικοινωνίας, που λειτουργεί αδιάκοπα.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν...

And the birds up on the wires and the telegraph poles 
They can always fly away from this rain and this cold 
You can hear them singing out their telegraph code 
All the way down the telegraph road 
You know I'd sooner forget but I remember those nights 
When life was just a bet on a race between the lights 
You had your head on my shoulder you had your hand in my hair 
Now you act a little colder like you don't seem to care 
But believe in me baby and I'll take you away 
From out of this darkness and into the day 
From these rivers of headlights these rivers of rain 
From the anger that lives on the streets with these names 
'cos I've run every red light on memory lane 
I've seen desperation explode into flames 
And I don't want to see it again. . . 
From all of these signs saying sorry but we're closed 
All the way down the telegraph road