Οι γραμμές στην σκοτεινή άσφαλτο...

Οι γραμμές στην σκοτεινή άσφαλτο. Βαμμένες σε ευθεία, η μία μετά την άλλη. Σαν δείκτες των ημερών που χάθηκαν στη μοναξιά. Μονότονες, σταθερές, ατέλειωτες. Κι οι νύχτες άγρυπνες, γραμμένες στο περίγραμμα του δρόμου, όσο οι προβολείς μπορούν να φωτίσουν. Ανάμεσα σε σκιές και σκοτάδι, σκιάχτρα μιας ζωής ανυπόφορης, χωρίς νόημα και ουσία. Σε μόνιμο παραλήρημα μοναξιάς, κατάθλιψης και σιωπής...
Οι γραμμές στην σκοτεινή άσφαλτο. Οδηγοί σταθεροί για το τέλος του κόσμου που συντελέστηκε χρόνια πριν. Διαρκής τιμωρία το παρόν, ποινή μη εξαγοράσιμη, υποχρεωτική, βασανιστική. Σχηματίζονται αδιάκοπα, όπως οι ατέλειωτες ώρες, οι ατέλειωτες νύχτες της μάταιης ζωής του. Κυνηγούν και κυνηγιούνται σαν αναμνήσεις καταιγιστικές, όπως μέσα στην ηρεμία της παραφροσύνης. Ούτε η έξαλλη ταχύτητα μπορεί να τις σβήσει, να τις μετασχηματίσει σε μια γραμμή ευθεία, ισοηλεκτρική.
Πατά με πείσμα κι άλλο το γκάζι. Τίποτα...
Διαρκώς στα άδεια μάτια του μονάχα εκείνη...