Το μικρό αναπάντεχο θαύμα...

Φωνές, ευχές στο τηλέφωνο...

Κλήσεις πολλές, η μία μετά την άλλη...

Φωνές τυπικές κι άλλες ζεστές,

ανθρώπων που σ´ αγαπάνε...

Παρ´ όλα αυτά, κενό.

Μένεις άδειος, ζαλισμένος, ανύπαρκτος.

άλλη μια μέρα χαμένη, πεταμένη,

ανάμεσα σ´ ένα Απρίλη κι ένα Νοέμβρη

Και ξαφνικά δυό λόγια τρυφερά και μια φωνή γνώριμη, 

μα αναπάντεχη κι ας την περίμενες...

Δυό λόγια και το κενό χάνεται,

γίνεται τραγούδι...

Σαν μικρό θαύμα...

Κάπως έτσι συμβαίνει...

Γύρισε στο σπίτι. Το φεγγάρι πάνω του έλαμπε διαφορετικά. Έσβησε τον κινητήρα της μηχανής, κατέβηκε κι αφού την σταθεροποίησε στο στάντ, ακούμπησε πάνω της και στηρίχτηκε, ανάβοντας τσιγάρο. Στο αμυδρό φως του φεγγαριού τυλίχτηκε απ' τον καπνό και στις εικόνες της εξομολόγησης, που "αναγκάστηκε" απο την περίσταση να υποβληθεί. Χάιδεψε με την παλάμη του τη μηχανή, όχι στοργικά, μα μ' ένα συναίσθημα συντροφικότητας, λες κι η μηχανή είναι (και ίσως παραμένει σταθερή) η μοναδική του συντροφιά. Έκλεισε τα μάτια κι "είδε" κι ένιωσε την παρουσία της πίσω του. Όπως τότε, που αρμενίζανε πάνω στη μηχανή ανέμελοι κι ευτυχισμένοι.
Βαθιά μέσα του ανέβλυσε και τον γέμισε η ικανοποίηση πως δεν την πρόδωσε. Κι ας μην υπάρχει νόημα...
Επειδή κάπως έτσι συμβαίνει,
όταν χάνεται το όνειρο...

Εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου, τις νύχτες που η αγάπη θα μου φταίει...

Η Πυξίδα IV

Η πυξίδα κόλλησε για πολύ καιρό σε μια περίπτωση, που διετέλεσε κι εξακολουθεί και διατελεί ως ολόκληρος ο κόσμος του. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα η βελόνα της πυξίδας του δεν διαλέγει άλλο προσανατολισμό, μα παραμένει πεισματικά προσανατολισμένη σ’ εκείνη...