Το μικρό αναπάντεχο θαύμα...

Φωνές, ευχές στο τηλέφωνο...

Κλήσεις πολλές, η μία μετά την άλλη...

Φωνές τυπικές κι άλλες ζεστές,

ανθρώπων που σ´ αγαπάνε...

Παρ´ όλα αυτά, κενό.

Μένεις άδειος, ζαλισμένος, ανύπαρκτος.

άλλη μια μέρα χαμένη, πεταμένη,

ανάμεσα σ´ ένα Απρίλη κι ένα Νοέμβρη

Και ξαφνικά δυό λόγια τρυφερά και μια φωνή γνώριμη, 

μα αναπάντεχη κι ας την περίμενες...

Δυό λόγια και το κενό χάνεται,

γίνεται τραγούδι...

Σαν μικρό θαύμα...