Η πυξίδα κόλλησε για πολύ καιρό σε μια περίπτωση, που διετέλεσε κι εξακολουθεί και διατελεί ως ολόκληρος ο κόσμος του. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα η βελόνα της πυξίδας του δεν διαλέγει άλλο προσανατολισμό, μα παραμένει πεισματικά προσανατολισμένη σ’ εκείνη...
Πέρασε ο καιρός. Είναι πολλά χρόνια που δεν είναι πια μαζί. Όμως αυτό δεν φαίνεται να έχει κάποια ιδιαίτερη και συνηθισμένη σημασία. Η ζωή του περιορίστηκε σ’ ένα άδειο σπίτι και στη δουλειά. Κι αυτό δεν συνέβη τυχαία, αλλά με συνειδητή επιλογή. Ολόκληρος ο κόσμος του σχηματίζεται και παίρνει την μορφή της. Κανείς και καμιά δεν μπορεί να χωρέσει στον κόσμο αυτό. Η κατάσταση αυτή είναι φυσιολογική. Ούτε νοσηρή ούτε λυπητερή... Γι’ αυτό την επέλεξε για να ζήσει μόνος, μέχρι το τέλος...
Του χάιδεψε με όση τρυφερότητα διέθετε τα ζεστά του χέρια. Στο βλέμμα της, ένα χαμόγελο - πότε πικρό και πότε ευγνωμοσύνης - σχηματίζονταν αντιγράφοντας τα συναισθήματά της. Ύστερα δάκρυα ανάμικτα με χαρούμενο γέλιο, κύλησαν στο πρόσωπό της. Τα σκούπιζε βιαστικά με την ανάστροφη του χεριού της, μα εκείνα ανάβλυζαν συνέχεια κι έγιναν μικρό ποτάμι ανεξέλεγκτο, που χάραζε εξ’ ίσου την ψυχή και το πρόσωπό της. Κι όταν ηρέμησε, στερέωσε το βλέμμα της στα μάτια του, λες κι ήθελε να διεισδύσει εντελώς μέσα στο μυαλό και στην καρδιά του, τονίζοντας μία - μία τις λέξεις της:
-- πως - είναι - δυνατό - να - σ’ άφησε - να - της - φύγεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου