Θέλω απόψε να σου γράψω... όπως λέει το τραγούδι
Σε τι ωφελεί;
Κι όπως οι σκέψεις παραμένουν σταθερά σε 'σένα, τόσο σταθερά παραμένουν ανώφελες. Όμως παραμένουν...
Είναι μια δύναμη από μέσα που άσβεστη ποθεί το ανέλπιστο: να αποκατασταθεί ο κόσμος, να ισορροπήσει πάλι, μήπως και σβήσει η άγνωστη αγωνία.
Η κιθάρα σιωπηλή στ' αριστερά, το ίδιο το τρίχορδο δεξιά. Παραστάτες σταθεροί της μοναξιάς και της νύχτας. Σκιάχτρα που δεν μπορούν να σε διώξουν απ' το μυαλό. Κι όσο κι αν θέλω να σου γράψω, μπας και φύγει αυτό που με πνίγει, γίνεται αντίθετα θηλειά που σφίγγει ολοένα και πιο πολύ...
Χωρίς την ανάσα σου δεν αναπνέω. Μονάχα ξεψυχώ, αργά και σταθερά, πότε κρεμασμένος απ' τις σκιές στο ταβάνι, πότε πάνω στο πληκτρολόγιο και πότε πάνω στη μηχανή...
Κι αφού δεν υπάρχει ύπνος γι' απόψε... κι νύχτα φαίνεται γλυκειά ας πάω να "τεντώσω" τη μηχανή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου