Μπήκε μόνος. Τριγύρω κανείς. Η αγκαλιά της υγρή, ατίθαση, μαζεμένη κάτω από τη βαριά σκιά της καταιγίδας που ετοιμάζονταν, όχι μακριά.
Παραπάτησε πάνω σ' ένα σωρό από πέτρες του βυθού. Κοφτερές σαν την ξαφνική φωνή της, ύστερα από καιρό.
Κοκκίνισε αταίριαστα ο γκρίζος βυθός κι η λάμψη του αίματος στόλισε τον αφρό των κυμάτων. Ανασήκωσε το χέρι μαζί με το κορμί, πάτησε γερά και με μικρό άλμα πέρασε πάνω απ' το παγωμένο κύμα. Ύστερα έκανε δεύτερο, τρίτο, τέταρτο άλμα...
Έπαιξε σαν τότε, χορεύοντας πάνω στις κοφτερές πέτρες και τ' αφρισμένα κύματα, αφήνοντας τον άνεμο που σηκώθηκε, να του ψιθυρίζει στα μουσκεμένα του μαλλιά, πως η στιγμή που αντέχει στην αιωνιότητα, θα πάλλεται μέσα του, σαν μια σκισμένη φλέβα...
Αφήνοντας άλικα κόκκινα ίχνη, που ούτε η θάλασσα
δεν μπορεί να ξεπλύνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου