Σαν ζεϊμπέκικο με τον διάβολο...

Αργά, τις ώρες που ο κόσμος κοιμάται, εκείνος, μοναχική φιγούρα - σκιά της νύχτας, τριγυρνά σαν αερικό. Χαμένος στο χρόνο, τριγυρνά στην ξεχασμένη πόλη, ανάμεσα στα σκυθρωπά κτίρια του λιμανιού, στο καλντερίμι που γυαλίζει βρεγμένο απ' τη δυνατή βροχή. Σβησμένος απ' τον χάρτη, θαρρείς κι είναι γέννημα ενός άλλου τόπου και μιας εποχής που μετασχηματίστηκε ύστερα απ' τα βαλκανικά θρύψαλα της γενιάς του βίαιου σκοταδισμού...