Οι σχέσεις του με την εκκλησία ήταν ανέκαθεν διαταραγμένες. Από μικρό παιδί. Μου είχε ‘πει την αιτία. Πίστευε, δεν πίστευε δηλαδή, επειδή αγαπούσε την ακριβολογία στην έκφραση - άλλο κόλλημα του αυτό - γνώριζε, αυτή ήταν η αγαπημένη του έκφραση, γνώριζε πως η εκκλησία ήταν η πιο μεγάλη τροχοπέδη της εξέλιξης της ανθρωπότητας. Της απέδιδε όλα τα δεινά του γένους των ανθρώπων καθώς και την κατηγορούσε πως... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, θα ξεφύγω. Έλεγα λοιπόν, πως όταν ήταν μικρός, στην πρώτη τάξη του δημοτικού, η δασκάλα του, αφηγούνταν την παραβολή του Αβραάμ και του Ισαάκ. Ο παππούς κάθονταν στο πρώτο θρανία και η δασκάλα τον χρησιμοποίησε, με τον θεατρινίστικο τρόπο που δίδασκε την παραβολή, ως τον Ισαάκ, που ο Αβραάμ θα τού ‘κοβε το κεφάλι, για να αποδείξει την πίστη του στον Θεό. Ο παππούς μου κατατρόμαξε, σαν μικρό παιδί που ήταν. Έφερε στο μυαλό του τον πατέρα του ως Αβραάμ να του κόβει το κεφάλι και σκέφτηκε και κατέληξε σε δυό συμπεράσματα. Μολονότι ήταν έξη χρονών, είχε την ωριμότητα να αποφασίσει, πως τέτοιος Θεός, που ζήταγε τέτοια θυσία δεν του έκανε (και γι΄ αυτό θ΄ αναζήταγε άλλο Θεό, πιο σπλαχνικό) και δεύτερο, όποιος αποφάσιζε να διδάσκονται τα παιδιά τέτοια φρίκη, δεν θα έστεκε στα καλά του. Κι αυτός ήταν η θρησκεία.
Τον ρώτησα κάποτε, όταν ήμουν μικρός στο γυμνάσιο, αν πίστευε στον Θεό. Βέβαια! μου απάντησε. Κι ύστερα μου ζήτησε να φανταστώ πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν! Κατά σύμπτωση, εκείνες τις μέρες μαθαίναμε στο σχολείο για το μεγάλο μπαμ, την μεγάλη έκρηξη δηλαδή που γέννησε το σύμπαν και στις ασύλληπτες διαστάσεις του. Ο παππούς μου υπενθύμισε πως για να φτάσεις στην άκρη του σύμπαντος χρειάζεσαι την ταχύτητα του φωτός, δηλαδή 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο για δισεκατομμύρια έτη φωτός, και δεν θα φτάσεις! Αν κάνεις αντίθετη αναγωγή, η Γη, ο πλανήτης μας βρίσκεται εντελώς αόρατος κι ελάχιστος μέσα σ’ αυτό το αχανές σύμπαν, που δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Τόσο μεγάλο είναι. Η Γη μοιάζει σαν ένα κόκκος σκόνης στο πάτωμα του σπιτιού μας, που όμως δεν μπορούμε να τον βρούμε και να τον απομονώσουμε. Ή μοιάζει σαν ένα δάκρυ σου, που χύθηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό και άντε να το βρεις! Τόσο ασήμαντη και μικρή είναι η γη και πολύ περισσότερο εμείς. “Κάθε φορά που ξυπνάς το πρωί” μου έλεγε ο παππούς μου,” μοιάζει σαν να αναστήθηκες από ένα μικρό θάνατο, σαν να ξαναγεννήθηκες!” “Κοιτάζεις απέναντι στο παράθυρο ή στον τοίχο και για λίγα δέκατα του δευτερόλεπτου δεν μπορείς να προσδιορίσεις την ύπαρξή σου. Κι επειδή ο χρόνος είναι πολύ μικρός δεν μπορείς να το αντιληφθείς εύκολα. Όμως είσαι σαν μια νέα ύπαρξη να γεννιέται μέσα στο αχανές σύμπαν και δε είσαι κότα, πουλί, ψάρι, σκύλος ή σκουλήκι. Είσαι εσύ, κι αυτός που σε διάλεξε να είσαι άνθρωπος εν νοημοσύνη, λογική και ελεύθερη βούληση είναι κάτι ανώτερο. Κάποια μεγάλη δύναμη. Ο Θεός δηλαδή! Και σε διάλεξε να είσαι τόσο ελεύθερος, που να μπορείς να ‘πεις: Θεέ μου, δεν υπάρχεις! Δεν σε αναγνωρίζω! Τέτοια ελευθερία μας χάρισε! Μας έκανε την χάρη να είμαστε άνθρωποι. Μας διάλεξε, για άγνωστους σε μας λόγους κι αυτό είναι η χάρη του. Τον ευγνωμονώ και τον σέβομαι που δεν με διάλεξε, να ζω σαν αράχνη ή σαν μύδι. Που μου έδωσε το δικαίωμα να σκέφτομαι ελεύθερα, να χρησιμοποιώ την κρίση μου. Γι΄ αυτό τον πιστεύω και δεν αμφισβητώ την ύπαρξή του. Όμως, δεν μπορώ να τον κλείσω μέσα στον χριστιανισμό, τον βουδισμό, τον μουσουλμανισμό τον εβραϊσμό και σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία... Επειδή τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας έγιναν από το μίσος της μιας θρησκείας για την άλλη, ενώ ομολογούν πως πιστεύουν στον ίδιο, στον ένα και μοναδικό Θεό!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου