Ποιος βουρκωμένος ποταμός μας πήρε;

Στοιχειώνει μέσα μου η φωνή σου. Σ' ακούω καθαρά να διαλέγεσαι την καθημερινότητά μας, λες και δεν είμαστε χωριστά τέσσερις αιώνες τώρα... και σαν σ' ακούω, νιώθω πως τα όνειρά μου έσμιξαν με την πραγματικότητα. Γίνηκαν στέρεα, σαν δεντρί με κλαδιά και ρίζες.
Βλέπω την ανάσα μου να γίνεται φλόγα από χαρά και να χνωτίζει τα τζάμια με τ' αρχικά σου. Οι πιο ωραίες αναμνήσεις με τυραννούν τα βράδυα. Κι οι δυό μας, γύρω από μια πληγή γυρνάμε. Γύρω απ' την ίδια κομβική πληγή που μας ορίζει αλληλένδετα ενωμένους...
Κι ας ξέχασε κι ο χρόνος να μας κηρύξει ξένους...



Γράφει ο Σεφέρης:

"Πότε θα ξαναμιλήσεις
Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφουνται με αίμα.
Όπως τα πεύκα
κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί
το ίδιο τα λόγια
φυλάγουν την μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.
Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν τ' άστρα
που πάτησαν την τόση γύμνια σου μια νύχτα
ο Κύκνος ο Τοξότης ο Σκορπιός
ίσως εκείνα.
Αλλά που θα είσαι τη στιγμή που θα έρθει
εδώ σ' αυτό το θέατρο το φώς ;"

Ποιος βουρκωμένος ποταμός μας πήρε;

Ποιος βουρκωμένος ποταμός μας πήρε;
Μείναμε στο βυθό.
Τρέχει το ρέμα πάνω απ' το κεφάλι μας
λυγίζει τ' άναρθρα καλάμια·

οι φωνές
κάτω απ' την καστανιά γίναν χαλίκια
και τα πετάνε τα παιδιά