The fugitive pieces...

Δεν είδα τη πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου... η πιο βαθειά της ψυχής μου ιστορία, πρέπει να λεχθεί απο ένα τυφλό. Πίσω απο ένα τοίχο, υπόγεια, απο τη γωνία ενός μικρού σπιτιού, σ’ ένα μικρό νησί, που υψώνεται σαν κόκκαλο απο το δέρμα της θάλασσας. Καθώς κρύφτηκα στο λαμπερό φως του νησιού του Άθου, χιλιάδες πνίγονταν στο σκοτάδι. Καθώς κρυβόμουν στην πολυτέλεια ενός δωματίου, χιλιάδες στριμώχνονταν σε στενόχωρα δωμάτια...σε στάβλους και χοιροστάσια.

Τι μας κάνουν τα σώματά μας να πιστεύουμε; πως ποτέ δεν είμαστε ο εαυτός μας, μέχρι να περιέχουμε δύο ψυχές...

Τώρα φοβάμαι θερίζοντας το σκοτάδι. Νύχτα την νύχτα η χαρά με ξυπνάει. Υπάρχει χώρος για όλους αυτούς που έχω αγαπήσει. Καθώς η Αλκυόνη πλησίαζε, έτρεμα σαν τη βελόνα της πυξίδας, νοιώθοντας για πρώτη φορά ένα μέλλον... τα λόγια μου, η ζωή μου, δεν ήταν πλέον διαχωρισμένα... μετά απο δεκαετίες κρυμμένος κάτω απ’ το δέρμα μου.

“Να η γυναίκα που σιγά-σιγά ξεσκεπάζει το πνεύμα μου... φέρνει το σώμα μου στην πίστη”.

“κάθε πρωί γράφω αυτά τα λόγια για εσάς όλους... για τη Μαρία και τον Άθω και την Ελένη, για την Σοφία... για τον Ιωσήφ και τη Σάρα, για τον Μπέν και την Ναόμη, για την Αλκυόνη...

Αλκυόνη!

Μπορώ να περιγράψω τους καρπούς των χεριών της ή πως μεγαλώνουν τα μαλλιά της στο σβέρκο της. Αλλά περισσότερο, ξέρω τι θυμάται... Ξέρω τις αναμνήσεις της. Προσεύχομαι πως σύντομα η γυναίκα θα νοιώθει μια καινούργια αναπνοή μέσα της. Προσεύχομαι και γέρνω το κεφάλι μου προς το μέρος της, και ψιθυρίζω μια ιστορία. Παιδί επιθυμώ, παιδί ονειρεύομαι... αν σε φέρουμε στη ζωή, να μας σκέφτεσαι μερικές φορές... την μητέρα σου κι εμένα όταν βρέχει. Και μια μέρα όταν θα μας έχεις σχεδόν ξεχάσει... προσεύχομαι ότι θα μας αφήσεις να γυρίσουμε. Ότι μέσα απο ένα ανοιχτό παράθυρο, ακόμα και στη μέση μιας πόλης... η θαλάσσια αύρα της ζωής μας θα σε βρεί. Προσεύχομαι ότι μια μέρα... σ’ ένα δωμάτιο φωτισμένο μόνο απ’ το νυχτερινό χιόνι... ξαφνικά θα γνωρίσεις πόσο αξιοθαύμαστη ήταν η αγάπη των γονιών σου.  Του ενός για τον άλλο...

Κόρη μου, γιέ μου...

Εάν γίνεις αλήθεια να ξέρεις ότι μια φορά είχα χαθεί στο δάσος. Φοβόμουνα τόσο, που το αίμα μου γίνονταν θραύσματα στο στήθος  μου...  και ήξερα ότι οι φλέβες της καρδιάς μου, σύντομα θα εξαντλόντουσαν. Έσωσα τον εαυτό μου χωρίς σκέψη. Άρπαξα τις δυο συλλαβές που ‘χω πιο κοντά σ’ εμένα... κι αντικατέστησα τους χτύπους της καρδιάς με τ’ όνομά σου.

Τάνια!

Τώρα κατάλαβα ότι έπρεπε να δώσω ότι πιο πολύ χρειαζόμουν...