Τελείωσα το δημοτικό σχολείο κι όσο μεγάλωνα και μάθαινα περισσότερα πράγματα και στο σχολείο και από τα βιβλία, τόσο μίκραινε κι ο φόβος μου για τον κόσμο.
Στα δώδεκα μου χρόνια είχα ρουφήξει δύο και τρεις φορές ολόκληρη 24τομη εγκυκλοπαίδεια, που μου είχε χαρίσει ο πατέρας μου. Διάβαζα τα πάντα. Βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, χειρόγραφους τιμοκαταλόγους εστιατορίων, τηλεφωνικούς καταλόγους, πινακίδες, το ευαγγέλιο, όλες τις γραπτές διαφημίσεις, τους αριθμούς στις πινακίδες των αυτοκινήτων, μέχρι και αναποδογυρισμένα σκουπίδια στο δρόμο. Η εγκυκλοπαίδεια μου ήταν το καταφύγιο όπου πήγαινα για να λύσω τις απορίες μου.
Είχα καταλάβει νωρίτερα πως ούτε η μητέρα μου ούτε ο πατέρας μου ούτε οι άνθρωποι του κοντινού μου περιβάλλοντος ούτε και ο δάσκαλος στο σχολείο μπορούσαν να ικανοποιήσουν την ακόρεστη περιέργειά μου.
Έτσι έχασα την προηγούμενη οδυνηρή επαφή μου με τις διαστάσεις του κόσμου. Όσα περισσότερα μάθαινα τόσο μίκραινε ο κόσμος. Βοήθησε δε η αγάπη του πατέρα μου για τα ταξείδια. Στα 12 μου είχαμε γυρίσει όλη την Ελλάδα και αυτό με βοήθησε να μη φοβάμαι πια την μεγαλοσύνη του κόσμου.
Τις διαφορές μου με τον Θεό και την εκκλησία τις έλυσα νωρίς. Θα έπρεπε να ήμουν 8 χρονών στη δευτέρα δημοτικού, όταν η δασκάλα μας διάβαζε για τον Αβραάμ και τον Ισαάκ. Με το βλέμμα της μου ανέθεσε το ρόλο του Ισαάκ, που θα έπρεπε να σφάξει ο πατέρας μου Αβραάμ για να γίνει το θέλημα του Θεού και να αποδειχτεί η πίστη του πατέρα μου Αβραάμ.
Την άκουγα έντρομος, πάνω από το κεφάλι μου, να διαβάζει θεατροποιημένα την παραβολή και ένιωσα το μαχαίρι του πατέρα μου να μου κόβει το λαρύγγι!
Πάγωσα από το φόβο μου, αλλά δεν το έδειξα και ούτε έκλαψα, για να μην γίνω ρεζίλι στις συμμαθήτριές μου.
Έτσι, με ψυχραιμία έλυσα δύο προβλήματα : το ένα ήταν με τον Θεό : είπα τι σόι Θεός είναι αυτός που θέλει να με σφάξει ο πατέρας μου για να του γίνει το κέφι, οπότε πρέπει να βρώ κάποιον άλλο Θεό και το δεύτερο : κατάλαβα πως το γυναικείο φύλο πλάστηκε για να βασανίζει σαδιστικά το αντρικό και να χαίρεται γι‘ αυτό.
Μου πήρε αρκετό καιρό να θεμελειωθεί, για τα καλά μέσα μου, η ανεξιθρησκεία του Θεού. Πολύ καιρό. Πολλά - πάρα παλλά χρόνια. Χρόνια σπουδών, διαβάσματος, δουλειάς. Όταν οι διαστάσεις του κόσμου αποκαταστάθηκαν, όταν το σύμπαν και η ποίηση μου απέδειξαν ότι : αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!
Όταν δηλαδή ο πλανήτης γη μίκρυνε τόσο πολύ και “χάθηκε” το μέγεθός του στο σύμπαν κι έγινε σταγόνα και δάκρυ στον ωκεανό, που κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει, τότε κατάλαβα πως η μικρή μου ύπαρξη και η ζωή μου είναι δώρο Θεού!
Οπότε ο Χριστιανισμός, ο Μουσουλμανισμός, ο Εβραϊσμός, ο Βουδισμός κ.λ.π. έχασαν την αξία τους, επειδή είναι δουλειές ανθρώπινες κι όχι του Θεού....
Επιστρέφοντας στον κόσμο, τον πολύπλοκο και ανεξιχνίαστο, ας κάνω μια στάση στη χώρα μου, την Ελλάδα. Χρειάζονται πολλές σελίδες - χιλιάδες σελίδες - για να περιγράψει κανείς αυτή τη χώρα κι αν τις μαζέψουμε όλες μαζί, στο τέλος θα λείπουν ακόμη περισσότερες γι ‘ αυτή.
Δεν ξέρω γιατί ο Θεός επέλεξε να γεννηθώ Έλληνας.
Από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ήταν πως ήταν μεγάλο προμόμιο που γεννήθηκα Έλληνας. Προνόμιο μοναδικό! Άσχετο αν το ίδιο προνόμιο νοιώθουν και οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ισραηλίτες, κι άλλοι πολλοί άνθρωποι στον κόσμο. Αυτά τα έμαθα πολύ αργότερα....
Η ένδοξη ιστορία των προγόνων μου είχε αρχίσει στην κατοχή των Γερμανών και των Ιταλών, δηλαδή 16 χρόνια πριν γεννηθώ.
Τα πρώτα μαθήματα μου αφορούσαν στην ταλαιπωρία της οικογένειας μου κατά τη διάρκεια του πολέμου και την κατοχή. Πολύ αργότερα έμαθα για τον εμφύλιο πόλεμο του ’46- ’49 ...επειδή οι τοίχοι είχαν αυτιά!
Στην ταραγμένη δεκαετία του ’60 οι δικοί μου ήταν ακόμη πολύ φοβισμένοι από τον εμφύλιο και τις πολιτικές και κομματικές διαφορές. Απέφευγαν να συζητήσουν για τον θάνατο του θείου μου και αδελφού του πατέρα μου στον εμφύλιο αλλά και την εξορία των αδελφών της μητέρας μου, που ήταν αντάρτες κομμουνιστές. Κι ας είχε σκοτωθεί ο αδελφός του πατέρα μου από αυτούς, ... επειδή υπηρετούσε στον τακτικό ελληνικό στρατό.
Οι τοίχοι είχαν αυτιά επειδή οι ρουφιάνοι περίσσευαν και πολλοί αθώοι είχαν πληρώσει το μάρμαρο στην ταραγμένη εκείνη εποχή. Ύστερα δολοφονήθηκε απο κάποιους παρακρατικούς ένας αριστερός βουλευτής που το όνομά του ήταν Λαμπράκης. Φαίνεται πως ο Λαμπράκης αυτός είχε μεγάλη επιροή στον κόσμο και μετά τη δολοφονία του, όλους τους κομμουνιστές τους λέγανε συνθηματικά Λαμπράκηδες! Επειδή ήταν επκίνδυνο να βρείς το μπελά σου όταν ακόμη πρόφερες τη λέξη κομμουνιστής ή και κομμουνισμός. Μόλις τό ‘λεγες σε βλέπαν όλοι με στραβό μάτι! Έτσι έμαθα πως ήταν πολύ καλό μεν που είχα γεννηθεί Έλληνας αλλά ήταν και πολύ επικίνδυνο.... για όλους σχεδόν τους Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου