Πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος;
Αυτή ήταν η πιο σημαντική απορία αλλά και ο πιο μεγάλος φόβος μου, όταν ήμουν 6-7 χρονών.
Η χαοτική ζωή της δεκαετίας του ’60 στην Ελλάδα, μου φαινόταν πολύπλοκη, γι’ αυτο δυσκολοκατανόητη και επομένως “ δικαιολογημένα ” με φόβιζε. Και όταν επέκτεινα τη σκέψη μου για τον υπόλοιπο κόσμο, τις χώρες της Ευρώπης, την Αμερική και την Ρωσία της Σοβιετικής Ένωσης και ολόκληρη τη Γη, τότε μ ‘ έπιανε “ τρόμος ”.....
Μπέρδευα, καθώς ήμουν μικρός, τις διαστάσεις του κόσμου με τα γεγονότα. Πολύ μακριά από το σπίτι μου, πάρα πολύ μακριά ήταν η Αμερική. Χρειαζόταν ένα ολόκληρο μήνα ταξείδι με το πλοίο για να φτάσεις εκεί.
Όμως η Αμερική επηρέαζε κάθε μέρα τη ζωή μας. Στις εφημερίδες που διάβαζε ο πατέρας μου και στο ραδιόφωνο, όταν άκουγε τις ειδήσεις, λέγανε “ έξω οι Αμερικάνοι “. Ταυτόχρονα και εξίσου ανεπιθύμητη για τις ειδήσεις και τα γεγονότα, ήταν και η Σοβιετική Ένωση, οι κομμουνιστές δηλαδή, που ήθελαν να ματοκυλίσουν τον κόσμο.
Αμερική και Ρωσία ήταν, στο χάρτη μου, πολύ μακριά. Ήταν όμως κάθε μέρα, μέσα στη ζωή μας. Και οι μισοί Έλληνες δεν ήθελαν την Αμερική και οι άλλοι μισοί δεν ήθελαν την Ρωσία.
Με το φτωχό μου το μυαλό δεν καταλάβαινα ποιός ήταν ο λόγος να μην θέλουνε ούτε την μία ούτε την άλλη. Αφού ήταν και οι δύο τόσο πολύ μακριά ποιός ο λόγος να μην τις θέλουμε; Δεν ήταν αρκετό να έχουμε την δική μας χώρα;
Ο κόσμος λοιπόν, ήταν απίστευτα μεγάλος. Πολύ μεγαλύτερος από την δική μου αντίληψη των διαστάσεων του. Ήταν τόσο πολύ μεγάλος, που δεν χωρούσε στο μυαλό μου! Κι αυτό με τρομοκρατούσε.
Η αδυναμία μου να κατανοήσω τις διαστάσεις ολόκληρου του κόσμου, ενισχύονταν από τα γεγονότα που με βομβάρδιζαν συνεχώς.
Θυμάμαι, πόσο άγχος μου προκαλούσε ο Κέννεντυ, που ετοιμαζόταν να καταστρέψει την Κούβα - άγνωστο σε μένα το μέρος - και ολόκληρο τον κόσμο - άγνωστη και η αιτία. Ύστερα σκοτώσανε τον Κέννεντυ, αλλά ο κόσμος λυπήθηκε πολύ γι’ αυτό!
Οι εφημερίδες θρηνούσαν τη δολοφονία του κι όλοι ξεχάσανε ξαφνικά πως ήταν έτοιμος, λίγο καιρό πριν, να καταστρέψει τον κόσμο και την Κούβα, που πιθανώς ήταν μεγάλο κομμάτι του κόσμου. Ο ίδιος ο Κέννεντυ πρόλαβε κι έστειλε σε πόλεμο χιλιάδες στρατιώτες του, πολύ μακρυά απο τη χώρα του στο Βιετνάμ, στην Ασία!
Δεν έφταναν λοιπόν οι φόβοι μου για τον κόσμο, που ήταν πολύ μεγαλύτερος από την δική μου γνώση, και λίγο αργότερα οι Αμερικάνοι έστειλαν ανθρώπους στο φεγγάρι! Πηγαίναμε με τη μάνα μου στο χωριό της με το λεωφορείο. Οι επιβάτες πάντα μιλάγανε δυνατά. Κάθε φορά που ταξιδεύαμε στο χωριό της μάνας μου είτε με το λεωφορείο είτε με το τρένο, με ενοχλούσε πολύ να ακούω τις δυνατές συνομιλίες των συνεπιβατών μας.
Σ’εκείνο το ταξείδι δεν μίλαγε κανείς! Ακούγανε στο ραδιόφωνο με προσοχή, σαν με κατάνυξη, τη μετάδοση της προσεδάφισης του διαστημόπλοιου στο φεγγάρι και το πρώτο βήμα του αστροναύτη Νηλ Αρμστρονγκ εκεί πάνω. Εγώ κρύφτηκα έντρομος στην αγκαλιά της μάνας μου!
Με τρομοκρατούσε το γεγονός το ίδιο και προπάντων η ανικανότητά μου, η αδυναμία μου να καταλάβω το μέγεθος των διαστάσεων και του διαστήματος και της γης και του φεγγαριού...
Από τότε ήθελα πάρα πολύ να σπάσω τα δεσμά των μεγάλων αποστάσεων του απίστευτου μεγάλου κόσμου. Έτσι, γεννήθηκε η επιθυμία να πάω κι εγώ στο φεγγάρι. Όταν το εξομολογήθηκα στον πατέρα μου, με κοίταξε με δυσπιστία. Ύστερα έβαλε το χέρι του στην τσέπη και μου έδωσε 10 δραχμές. Ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή και την ηλικία μου. Ύστερα με πρόσταξε να πάω στο διπλανό ζαχαροπλαστείο και να πάρω ένα μπουκάλι γάλα. Το ζαχαροπλαστείο είχε πινακίδα
“ Ζαχαροπλαστείο το Φεγγάρι “.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου