Ερήμωσε η πόλη. Κυριακή μεσάνυχτα - ξημέρωμα Δευτέρας. Στους άδειους δρόμους οδηγώντας με ραδιόφωνο κλειστό. Στη μοναξιά καμμιά μουσική δεν χωράει. Επειδή στις σκέψεις του υπάρχει μονάχα εκείνη. Στη ψυχή του, στα μάτια του, στα χέρια στο τιμόνι...
Όπως τότε. Που κάποια βράδυα γυρίζανε στο σπίτι μαζί. Στην άδεια Τσιμισκή, στη σκοτεινή Εγνατία...
Τώρα πηγαίνει σπίτι μόνος. Όμως μέσα στο σπίτι ζωντανεύει η μορφή της:
καθώς σκυμμένη στον καναπέ, με το κομπιούτερ στα πόδια ή μπροστά στον καθρέφτη με τα ξέπλεκα μαλλιά ή στην αγκαλιά του κλαψουρίζοντας για τον χρόνο που δεν της φτάνει...
μ΄ένα χαμόγελο τα θυμάται και μ' ένα λυγμό θα κοιμηθεί.
Τίς νύχτες που κλαίν' των ερώτων τα θαύματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου