Μέρα τη μέρα σβήνει...
Τη βλέπει καθώς χάνει τις μέρες, τις ώρες, τη ζωή...
Με δυσκολία στέκει στα πόδια της,
καθώς η υγεία της καταρρέει.
Με το μυαλό θολό
παλεύει να ξεχωρίσει πού βρίσκεται,
σε ποιά εποχή, σε ποιό μέρος...
Συμφόρηση: απο το τέλος Ιουλίου...
Κι απο όλα που μένουν καθαρά,
είναι να συλλογάται τον Γιώργο...
Επειδή είναι μόνος,
ο γιός της μόνος...
Χωρίς εκείνη δηλαδή,
που είχε ομορφήνει τη ζωή
του μονάκριβου γιού της,
και γι' αυτό την αγαπούσε...
-- Πού είναι; τον ρωτά,
-- Σε φροντίζει;
-- ναί μάνα! της απαντά
-- με φροντίζει!
Κι όλο μεσ' τη θολούρα της
η γριά μητέρα,
μια κλαίει για τη μοναξιά του
και μια αγωνιά για εκείνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου