Βράδυ παρά βράδυ αν όχι κάθε βράδυ τη βλέπει στα όνειρά του! Πέρασαν δυο χρόνια και κάτι, απο τότε που οι ζωές τους γνώρισαν άλλους δρόμους, χωριστούς. Όμως στη μνήμη του, στη συνείδησή του κι όπως είναι φυσικό στα όνειρά του εκείνη εξακολουθεί και πρωταγωνιστεί. Παράξενο! κι άλλο τόσο αληθινό!
Ξυπνώντας, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει εικόνες θολές, περίεργες και δυνατές. Σαν κι αυτές τώρα τελευταία, που τη βλέπει μητέρα ενός μεγάλου παιδιού. Ενός παιδιού που παίζει με χαρά μαζί του, την ώρα που εκείνη στέκει παράμερα, απόμακρη, σιωπηλή κι αμέτοχη. Και προ παντός θολή και η εικόνα της δύσκολα ξεχωρίζεται στο μισοσκόταδο και στη θολούρα. Κι όσο το παιγνίδι του με το παιδάκι της εξελίσσεται, η εικόνα της καθαρίζει, η μορφή της φωτίζεται, γίνεται ευκρινέστερη και βγαίνει απο το παρασκήνιο. Τότε την βλέπει να τον κοιτά σιωπηλή, μάλλον θλιμμένη κι αυτός προσπαθεί να κρύψει την έκπληξή του, καθώς τη βλέπει χοντρή, δυσκίνητη και γερασμένη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου