Γιάλισαν οι δρόμοι στην ανοιξιάτικη βροχή...
Πήχτρα στ' αυτοκίνητα η Τσιμισκή, ύστερα απο πολλά άδεια Σαββατόβραδα.
— Μα που πάνε όλοι αυτοί;
Θυμάσαι;
Με δυσκολία ελίσσεται η μηχανή ανάμεσά τους,
κι όσο κι αν νευρίαζα τόση υπομονή έκανες εσύ.
Θυμάσαι;
Δάγκωνα τα χείλη μου για να μη ξεστομίσω βρισιές
και συ έγερνες απαλά να προστατευτείς πάνω στην πλάτη μου... κι αυτό με θεράπευε...
Θυμάσαι;
Κρύωνες κι έκανες υπομονή...
— Δυό λεπτά δρόμος είναι... με καθησύχαζες,
θυμάσαι;
Καμμιά βροχή δεν μπορεί να ξεπλύνει τις αναμνήσεις, τις εικόνες και προ παντός τα συναισθήματα. Κι αν το τζάμι στο κράνος είναι θολό, δεν φταίει ούτε η βροχή ούτε η αναπνοή μου...
Όπου κι αν πάω είσαι εκεί. Για παράδειγμα στο θέατρο, στου Πέτρου το υπόγειο, όπως απόψε...
Δυό ώρες, τόσο κράτησε η παρουσία μου εκεί, μαζί με την παράσταση...
Δυό - δυόμισυ ώρες που ήταν αδύνατο να καταλάβω ποιό έργο είδα, ποιοί έπαιζαν, πόσο κόσμο είχε...
Εσύ ήσουν εκεί και τίποτε δεν μπορούσε ν' αποσπάσει την προσοχή μου από σένα... Ύστερα η επιστροφή. Βασιλίσσης Όλγας, ΧΑΝΘ, Τσιμισκή... Θυμάσαι;
Ξέρεις κάτι; Από τότε που είμαστε χωριστά δεν έχω ξαναπάει στο μέρος που άφηνες το αμάξι σου απέναντι απ' το παλιό μας σπίτι. ΠΟΤΕ! Μια - δυό φορές ίσως έχω ανέβει την Αγγελάκη και άλλες τόσες να έχω κατέβει την Εθνικής Αμύνης... Με δυσκολία...
Η τυπική μου διαδρομή για το σπίτι περνά απ' το παλιό σου σπίτι. Όμως αποφεύγω να μπαίνω στην Αναγεννήσεως. Τραβώ ευθεία για την έξοδο για Αθήνα. Κι ύστερα απο το τελευταίο φανάρι, στη μεγάλη ευθεία, πάω με τέρμα το γκάζι...
Μπας και μπορέσω ένα βράδυ να ξε-φύγω και να φύγω για να μη θυμάμαι τίποτε άλλο πιά...
Ξέρεις πόσα με πληγώνουν ακόμη; ξέρεις; ε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου