Εγω που ήμουνα Θεός…

Μ' ακούς; πάλι νύχτα είναι!

Νύχτα σκληρή, ανίκητη, που κανένα σπαθί δεν μπορεί να την κόψει!

Νύχτα με πληγές, που το αίμα αναβλύζει μαζί με τις μνήμες,

που ΔΕΝ χάνονται!

Μ' ακούς;

Δεν πάει πολύς καιρός που ήμουνα βασιλιάς!

Μ' ακούς;

Ο βασιλιάς του κόσμου, μόνο επειδή εσύ, εσύ ναί! εσύ μ' αγαπούσες!

Κι επειδή το όνειρό μου είχε βγεί αληθινό!

Σε είχα ονειρευτεί; θυμάσαι; και βγήκε αληθινό! απίστευτο!

Γι' αυτό έγινα βασιλιάς! Ο βασιλιάς του κόσμου!

Τώρα το όνειρο έγινε καπνός…

Μ' ακούς;

Γιατί; γιατί; γιατί;

Βουλιάζω μέσα στα σκατά, πνίγομαι απ' τον καπνό και το οινόπνευμα,

και δεν τελειώνει!

ΔΕΝ τελειώνει και ρημάζω μέσα σε μια άδεια ζωή, που δεν έχει νόημα…

Να φύγω! να φύγω! μ' ακούς;

Εγώ που ήμουνα Θεός, εγώ είμαι τώρα ένας ξένος…

ξένος, για πάντα ξένος…

Αλληλούϊα!