Ότι αγαπώ είναι δικό σου...

Πάει καιρός που δεν έχω αυτοκίνητο. Απο τον Γενάρη. Μ' έπιασε το επαναστατικό μου, καθώς ενθουσιάστηκα απο το πλήθος των ανθρώπων που παρέδωσαν τις πινακίδες τους, διαμαρτυρόμενοι για τα κυβερνητικά μέτρα. Έτσι παρέδωσα και τις δικές μου. Άλλωστε απέφευγα να το χρησιμοποιώ, επειδή κι αυτό είναι γεμάτο με αναμνήσεις απο σένα.... αλλά τί δεν είναι;
Συχνά σε βλέπω στα όνειρά μου. Πολύ συχνά, οφείλω να ομολογήσω κι ας πέρασε τόσος καιρός. Μερικές νύχτες πριν, σε είδα σ' ενα παράξενο κι ολοζώντανο όνειρο. Απο εκείνα τα όνειρα που ξεπερνάνε την πραγματικότητα, καθώς βυθίζεσαι σε μια ζωή, που μου λείπει, που ζω πια μόνο σε αληθοφανή όνειρα.
Ανταμώσαμε στο Καυτατζόγλειο κι ήρθες μ' ενα πανάκριβο και πολυτελές σκούρο πράσινο Audi.  Μου ζήτησες να οδηγήσω, να πάμε για κάποιες δουλειές σου μέσα στην παλιά πόλη, που τα στενά είναι μικρά και με πολλές ανηφόρες. Ήσουν πολύ καλοντυμένη. Με ρούχα πανάκριβα και προ παντός κομψά. Ήσουν δε φορτωμένη μ 'ενα σωρό μεγάλους φακέλους, τόμους ολόκληρους. Το αμάξι σου ήταν καταπληκτικό. Ευρύχωρο, πολυτελές αλλά μ' ενα σωρό πράγματα πεταμένα στα πίσω καθίσματα και στο πάτωμα.
Ήσουν απορροφημένη, καθώς οδηγούσα. Μελετούσες τους φακέλους σου και φούσκωνες και ξεφούσκωνες προβληματισμένη. Όμως κι εγώ δεν μπορούσα να σου μιλήσω, επειδή ο δρόμος ήταν γεμάτος εμπόδια. Μεγάλα κουτιά, κάδους, εμπορεύματα, χαλάσματα, μεγάλα φορτηγά με αδέξιους οδηγούς, επικίνδυνα εμπόδια παντού!. Όμως το Audi σου, μολονότι μακρύ και μεγάλο ήταν πολύ ευέλικτο. Κανένα εμπόδιο δεν μπόρεσε να μας σταματήσει και δεν διαμαρτυρήθηκες ούτε μια φορά απο τα πολλά κι απότομα σλάλομ που έκανα καθώς οδηγούσα. Ούτε κινδυνέψαμε έστω να τρακάρουμε, μολονότι το απέφευγα με κόπο στο τσάκ. Φτάσαμε κάπου στην Άνω πόλη. Κατέβηκες με τους φακέλους αγκαλιά κι εγώ σε περίμενα περιεργαζόμενος το Audi. Πάτησα τα περισσότερα κουμπιά και τους διακόπτες του. Δεν μπορούσα να καταλάβω τις λειτουργίες τους και τα παράτησα, καθώς δεν είχα το βιβλίο οδηγιών για να το διαβάσω.
Όταν επέστρεψες ήταν μαζί ο πατέρας σου κι ένας άλλος, άγνωστος σε μένα. Κάθησαν στα πίσω καθίσματα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ο πατέρας σου ήταν πολύ φιλικός, έδειχνε πολύ χαρούμενος που με είδε μετά απο τόσο καιρό και μου ζήταγε να πάμε όλοι μαζί στο σπίτι σας. Δεν ήθελα να του αρνηθώ και προσπαθούσα, σιωπηλός - όπως παρέμενες συνέχεια και σύ σιωπηλή- να βρώ μια δικαιολογία. Γυρίσαμε στο Καυτατζόγλειο απο ένα μεγάλο κι ευρύχωρο δρόμο, χωρίς εμπόδια. Ήθελα να γκαζώσω για να καταλάβω πόση δύναμη μπορεί να είχε το θηριώδες Audi, όμως το απέφυγα.
Στο γήπεδο είδα τη μηχανή μου να περιμένει. Αρνήθηκα τελικά στις προτάσεις του πατέρα σου να έρθω στο σπίτι σας. Του είπα πως ήταν αργά και του έδειξα τον ουρανό που μαύριζε γεμίζοντας βροχή...
Στάθηκα μόνος στο οδόστρωμα καθώς απομακρυνόσασταν...
Ακόμη και σήμερα το θυμάμαι έντονα το όνειρο. Ίσως επειδή, έστω και για λίγο ήμουν κοντά σου...