Πήρε και καλοκαίριασε. Μοσχοβολά μεθυστικά η λεμονιά στο μπαλκόνι μου. Μαζεύεται περισσότερος κόσμος στο τένις - club κι οι άνθρωποι άρχισαν να παίζουν μέχρι αργά, κοντά στα μεσάνυχτα. Πήρε το φεγγάρι και σκαρφάλωσε στην κορφή του Χορτιάτη, παντοδύναμο, πανέμορφο, μόλις μια μέρα πριν απο την πανσέληνο. Απόσταση, κοντά μια ακτίνα φωτός απ' το σπίτι σου. Ήταν πανσέληνος του Ιούλη όταν χωρίσαμε. Την είχα βγάλει στο μπαλκόνι ολάκερη τη νύχτα, με το φώς της σελήνης να φωτίζει τα δάκρυά μου. Έκλαψα πολλές φορές σε κάθε πανσέληνο απο τότε. Κι ακόμη να γιατρευτώ…

Μετρώ τις μέρες και τους μήνες. Μετρώ τα χρόνια και τις ώρες. Κι όσο αυξάνεται ο αριθμός τους τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ανάγκη μου να σε ποθώ. Μοιάζει σαν μανιοκαταθλιπτικός παροξυσμός, που ωστόσο δεν είναι, επειδή κι αυτός κάποτε περνάει, θεραπεύεται…

Η ζωή μ' αξίωσε να σ' ερωτευτώ. Αληθινά! Όπως άξιζε σ' ενα τυχερό, πολύ τυχερό άνθρωπο! Γι' αυτό δεν περνάει…

κι αν πονάει πολύ… δεν πειράζει! Φαίνεται πως αυτά τα πράγματα γίνονται μονάχα για μια φορά, κι εγώ ήμουν πολύ τυχερός που τα έζησα μαζί σου…