Που ακατάπαυστα γεμίζουν το ταραγμένο μυαλό, οδηγώντας σε μια παρανοϊκή δεύτερη κι άϋλη ζωή, καθώς όνειρο και πραγματικότητα γίνονται το ένα σκιά του άλλου...
Μουδιάζει το κορμί απ' τη σιωπή κι ένας κόμπος πικρός σφίγγει το λαιμό ή μήπως είναι ο καπνός απ' τα τσιγάρα;
Ματώνουν τα δάχτυλα προσπαθώντας να δαμάσουν τις χορδές κι η μουσική αναβλύζει αβίαστα μέσα απ' τη ψυχή - ατέλειωτα τραγούδια που θυμίζουν μονάχα εκείνη - για να διατυπώσουν το ανείπωτο:
Κι αν ανταμώσω χαλασμό
και με πονέσεις ερημιά μου
θα κρύψω την αποθυμιά μου
δεν έχει ο δρόμος γυρισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου