Χάραξε πάλι. Κι η σκοτεινιά στέγνωσε τόσο, όσο κυλάει ένα δάκρυ. Αφήνοντας, για λίγο, μια πίκρα κρυμμένη πίσω απ' τ' απελπισμένα μάτια.
Στο όνειρο, ο πόθος μου και η παρουσία σου συμμάχησαν σ' ένα πόλεμο ηδονών, που ανέβλυσαν από άλλα σωθικά, όπως τότε που σαν σε σεισμό τέλειωναν οι βραδιές μας.
Κι εμείς εκεί. Ακλόνητοι, με τα δάχτυλα δεμένα σε δυο σφιχτές παλάμες, ανηφορίζαμε στη βροχή. Γευόμενοι σταγόνες δροσιάς από αγίνωτο νέκταρ. Στερεώνονταν καλά στη γη η αντοχή μας, όσο κι αν η καταστροφή κάλπαζε εναντίον μας.
Επειδή, ήσουν εσύ η άτρωτη ψυχή που ξεδιάλυνε το μυστήριο...
Υπενθυμίζοντάς με, κάθε τόσο, πως δεν γίνεται να ξεπεραστείς.
Τώρα μόνος, πενθώ για σένα, μόνος στον παράδεισο...
Μ' ακούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου