Χάνομαι μεσ' τα δυο σου μάτια...

Αν η ζωή είναι μικρή - όπως λένε - τότε, ο κόσμος είναι μικρότερος. Σαν μακρινό καράβι που αχνοφέγγει στον ορίζοντα, ταξιδεύω. Μακριά απ' τη λοιμική της πολιτείας και τη βουή των ανθρώπων η προσωπική μου ζωή είναι καπνός του φουγάρου σημαίνοντας: — νά, κάποιος είναι εκεί...
Μια μικρή πρόταση δυο δευτερολέπτων - τόσο κρατάει η αναφορά τους για την επαφή μαζί μου.
Κι όταν σχολάσει η μέρα, κάθε απόβραδο αποτραβιέμαι σ' ένα σπίτι αδειανό, μένοντας κλεισμένος σ' όλα τα σαββατοκύριακα...
Κι όμως...
Μια απλή αναφορά σε σένα, μια έμμεση επαφή γεννά μια άλλη πραγματικότητα, που αβίαστα γεμίζει τα όνειρα της νύχτας και της μέρας. Ζωντανεύει μαγικά, γεμίζοντάς με εικόνες πολύχρωμες, μυρωδιές, πόθο ακατάβλητο και συναισθήματα αληθινά, ζωντανά και έντονα. Τότε η ερημιά μεταμορφώνεται, ομορφαίνει και μακάρι να μη ξύπναγα ποτέ, να μη ξαναδώ το σκοτάδι της υπόλοιπης νύχτας, να μη περιμένω το επόμενο ξημέρωμα καπνίζοντας...