Γ+Τ= Λ.Φ.Ε...

Σε πολύ κόσμο παραμένει σταθερά αναλλοίωτη (παρά το πέρασμα τόσων χρόνων) η εξίσωση που σκάρωνες με το μολύβι στο χαρτί: Γ+Τ = ΛΦΕ.

Αντιλαμβάνομαι αμέσως εκείνη την ιδιαίτερη ματιά, περισσότερο των γυναικών (που είναι πιο ευαίσθητες), που λέει πως είναι παράταιρη, ξένη κι ελλιπής η παρουσία μου χωρίς εσένα. Μοιάζω μισός άνθρωπος, ανολοκλήρωτος αφού λείπεις εσύ...

Πολλές φορές αφήνεται να αιωρηθεί η χαμένη προσδοκία τους: "πως ψέματα είναι, πως είναι προσωρινός ο χωρισμός και άντε, πές μας πως την ξαναβλέπεις, πως ξαναβρίσκεστε κρυφά από εμάς, όμως επιθυμία μας είναι να είστε πάλι μαζί, για να στερεωθεί ο κόσμος μας, που έχασε μια απ' τις κολόνες του..."

Βλέπω τα κρυφά κι ανυπόμονα βλέμματά τους, πότε προς την πόρτα και πότε προς το τηλέφωνο, που όπου να 'ναι θα χτυπήσει και είτε θα μπεις και θα φωτιστεί ο χώρος είτε θ' ακουστείς και θα φωτιστούν τα πρόσωπά τους...

"Κράτησε πάρα πολύ το κακό σας αστείο, πες μας πως τέλειωσε για ν' αποκατασταθεί η χαμένη τάξη, να χαρούμε τη χαρά σας, να μας παρασύρετε κι εμάς σ' εκείνη την ολοκλήρωση που κανείς άλλος - εκτός από σας τους δυο - δεν έχει ποτέ καταφέρει..."

Κι ακόμα πιο παράξενο είναι το συναίσθημα που αναβλύζει μέσα μου καθώς αποχωρήσω: νιώθω, πως φεύγοντας, όταν κλείσει η πόρτα πίσω μου, ξεσπάν και φανερώνουν - μεταξύ τους - την επιθυμία τους να μη χωρίζαμε, να μη συνέβαινε τέτοιο κακό. Βλέπω τα άδεια τους βλέμματα, πίσω από τις κουρτίνες ή καθώς στέκονται στο κήπο τους, παρακολουθώντας με, μέχρι να βάλω το κράνος μου, μέχρι να φύγω απ' τις προσδοκίες τους...

Τι παράξενο!...

Βαθιά στα όνειρά μου...

Οι άνθρωποι αλλάζουν. Στο πέρασμα του χρόνου κανείς δεν μένει ίδιος. Μπορεί τα βασικά χαρακτηριστικά να ορίζουν τον χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία και την προσωπικότητα, όμως ούτε κι αυτά είναι σταθερά, σε χρονική διάρκεια μεγάλη. Έτσι η εξέλιξη της προσωπικότητας συμβαίνει, εξαρτώμενη από το εργασιακό περιβάλλον πρώτα κι ύστερα απά το φιλικό, της νέας παρέας, ακόμη και από της οικογένειας που είναι το πιο σταθερό απ' όλα...
Η ανάγκη κινεί τα νήματα. Αόρατη δύναμη - η ανάγκη - που επεμβαίνει σταθερά στην εξέλιξη του χαρακτήρα των ανθρώπων αλλά και των κοινωνιών. Κι όσο, ταυτόχρονα, μεγαλώνει ο χρόνος και η χρονική απόσταση που χωρίζει δυο ανθρώπους, τόσο περισσότερο "άγνωστοι" καταλήγουν μεταξύ τους.
Μένει μονάχα το συναίσθημα (κι αυτό κρυφό) με τα πολύτιμα χαρακτηριστικά της εποχής των δυνατών συγκινήσεων. Αυτό πρεσβεύει, ίσως για πάντα, την αλήθεια των ψυχών, που κάποτε ενώθηκαν σε κοινή ζωή, γιομάτη ευτυχία και ικανοποίηση...
Κι όταν τελειώσουν όλα, όπως σκοτεινιάζει η οθόνη στο τέλος μιας συναρπαστικής ταινίας, αιωρείται για λίγο στην ψυχή, εκείνο το περίπλοκο συναίσθημα της ανάμνησης των ημερών, όπου το μίγμα των αισθήσεων και των εντυπώσεων παραμένει ισχυρό, όμως εντελώς απροσδιόριστο!
Αφού τέλειωσαν όλα και δεν υπάρχει τίποτε μεταξύ μας, γιατί εξακολουθώ και σε βλέπω στα όνειρά μου; Πώς γίνεται, ύστερα από τόσα χρόνια, να εκλύεται τόση αγάπη, τόσο μεγάλη επιθυμία που σχηματίζει ολοζώντανες ιστορίες, που τις μοιραζόμαστε στα όνειρα;
Γιατί συμβαίνει τόσο συχνά αυτό, ενώ προκαλεί τόσο πόνο;
Δεν ξέρω... κι ούτε θέλω να γνωρίσω...

Αχ! να 'ξερες...

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα...
Κι ας είναι πια τόσο αργά...

Μην αλλάξεις ουρανό...

Η ζωή μας έγινε πολύ σκληρή τα τελευταία χρόνια. Περισσότεροι απο ποτέ πονάνε κι υποφέρουν. Είναι γύρω μας, άνθρωποι δικοί μας, που δοκιμάζονται απο προβλήματα δύσκολα και πρωτόγνωρα. Προβλήματα που συντρίβουν ανελέητα την προσωπική αξιοπρέπεια, την περηφάνεια και ταπεινώνουν τραυματικά ψυχές που σπάνια μπορούν κι αντέχουν...
Με λογαριάζουν απο τη πλευρά των σκληρών. Απο αυτών που αντέχουν στα χτυπήματα, που ΄χουν το μυαλό καθαρό και ψυχρό, ώστε να μπορούν ν' ακουμπήσουν πάνω μου... και κάνω ότι μπορώ, για να μπορώ ν' ανταποκριθώ, στηρίζοντάς τους με τις πενιχρές μου δυνάμεις.
Αν υπάρχει κάτι που με λυγίζει εύκολα, σαν το πρώτο αεράκι που φυσά την μοναχική λυγαριά , είσαι εσύ. Μόνο εσύ. Το γνωρίζουν όλοι όσοι με ξέρουν καλά. Το είδαν εύκολα, τρείς μέρες τώρα, τό 'νοιωσαν. Άλλωστε δεν έχω τη δύναμη να το κρύψω, εγώ ο δυνατός, ο σκληρός...
Όμως, άφησε εμένα, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι....
Άκουσα με προσοχή όλα όσα μου "έδειξες". Η απόκρυφη πλευρά της ψυχής σου δεν μου είναι άγνωστη. Πίσω απο το επίπλαστο επαγγελματικό σου προσωπείο ένοιωσα το αδιέξοδο, τις δυσκολίες και τον καθημερινό αγώνα σου. Ένοιωσα πως μεγάλωσες βίαια, "αναγκασμένη" από την ίδια ανάγκη που κατατρώγει τα σωθικά των νέων της χώρας μας.
Τίποτε απο όλα τούτα δεν με κλόνισε. Επειδή σου έχω εμπιστοσύνη. Επειδή ξέρω καλά απο ποιό μέταλλο είναι η φτιάξη σου. Όπως ξέρω πολύ καλά την προϊούσα βιασύνη σου, το πείσμα και την αντοχή σου.
Μην αλλάξεις ουρανό! Επειδή ξέρεις να πετάς και μπορείς να πετάς ψηλά, μην αφήσεις να σε καθηλώσει επι γής η καθημερινότητα και οι πρόσκαιρες καταστάσεις και ανάγκες. Κράτα τους στόχους ψηλά κι εκεί κυνήγησέ τους. Προσωρινά είσαι εγκλωβισμένη στα επίγεια, στα τετριμμένα και στα ευτελή.
Η κρίση θα τελειώσει κι όταν οι πολλοί θα παραιτηθούν εξουθενωμένοι, εσύ να είσαι έτοιμη, προπονημένη, όπως πάντα, για στόχους υψηλούς. Έχεις δικαίωμα να πέσεις, μα έχεις και τη δύναμη να σηκωθείς. Κι αν χτυπήσεις, είμαι εδώ.
Οταν θά 'ρχονται νύχτες που θα ψάχνεις το φεγγάρι
και το δικό μου τελευταίο σ' αγαπώ...

Σαν να μη πέρασε μια μέρα...

Τα δάχτυλά μου μπερδεύονται. Δεν βρίσκουν εύκολα τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο. Και τι να γράψεις;

Καλύτερα να τραγουδήσεις...