Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη με φόντο τις στέγες σπιτιών και στο βάθος το ψηφιδωτό - μωσαϊκό της Θεσσαλονίκης. Από τα μάτια του πηγάζει η αυτοπεποίθηση εκείνης της στιγμής, όπου όλα είναι ok! Είναι ψηλά, ανέγγιχτος από τις δυσκολίες της πικρής ζωής του και χειρονομεί με τον αντίχειρα όρθιο, πως τίποτα δεν μπορεί να τον κλονίσει. Η αυτοπεποίθηση της μοναδικής στιγμής, μερικές φορές κρατά κι αντέχει παντοτινά.
Η φωτογραφία αυτή δεν στόλισε κάποιο εφηβικό άλμπουμ ούτε κρύφτηκε για πάντα σε κάποιο συρτάρι. Αναρτήθηκε στην προμετωπίδα του προσωπικού ιστότοπου του καρδιακού φίλου του κι ανασαίνει εκεί μέρα και νύχτα, καμμιά φορά μέσα σε δάκρυα.
Όσο περνάει ο καιρός τόσο δυναμώνει η απουσία του. Πάνω στη μηχανή, με τα μπράτσα τεντωμένα στο τιμόνι κι ένα χαμόγελο περηφάνειας κι αυτοπεποίθησης, καβαλάρης του πεπρωμένου, έτσι όπως το ορίζει παντοτινά ο ίδιος.
Αυτή η εικόνα του στα μάτια μου.
Επειδή η ζωή τον σφυρηλάτησε μεν σαν απόκληρο, όμως εκείνος δεν τη φοβήθηκε. Πάλεψε δε, μειράκιο ών, σαν αληθινός άντρας και τη δάμασε κι ας νομίζουν οι περισσότεροι πως τη χαράμισε.
Κι αν απόμειναν κάποιοι να τον συλλογιούνται, δεν είναι επειδή εκείνο τον ζεστό αύγουστο έφυγε απροειδοποίητα, ξαφνικά και πολύ νωρίς. Είναι επειδή η παρουσία του σημάδεψε πολλούς ανθρώπους, που ο ίδιος δεν είχε καν ψυχανεμιστεί πόσο τους επηρέασε.
Η δύναμη της ψυχής του πλανιέται στην καρδιά του φίλου του. Που συχνά ανταμώνει μαζί του, καθώς η γνώριμη μορφή του σχηματίζεται εκπληκτικά σε κάποιους άγνωστους περαστικούς, που το αποτύπωμά τους μοιάζει πολύ στο δικό του. Που στα όνειρά του ζει τη σκιά της πραγματικότητας.
Και κανείς απ’ τους δυό αχώριστους φίλους δεν ξέρει, πως αυτή η νειότη τους θ’ αντέξει μέχρι τα βαθειά τους γεράματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου