Αχ! να μπορούσα να ανοίξω λίγο από τον κόσμο που ξοδεύεται ακατάπαυστα μέσα μου. Που εξουσιάζεται ακόμη από τον απαράμιλλο χαρακτήρα που έδωσες με την παρουσία σου. Που ατέλειωτα συναρμολογεί παρόν και μνήμες σε μια αλυσίδα γενναιόδωρης πνοής που με κρατάει ζωντανό, ακόμη...
Που περιέχει μια διαρκή φρεσκάδα σ' ένα περιβάλλον μουχλιασμένο, ζαρωμένο, νοσηρό και γεμάτο δυστυχία.
Σαν το φως που χύνεται για να σκορπίσει το σκοτάδι, να συναγείρει την χλωροφύλλη της καρδιάς μου, που στα αζήτητα παραμένει αιχμάλωτη μόνο για σένα, για ν' ανθίσει παράδοξα και αναίτια στην απλή σου παρουσία...
Επειδή, όπως λέει και το τραγούδι, μαζί σου εγώ έχω πετάξει...
Αχ! να μπορούσα να ανοίξω λίγο απ' το μέσα μου να 'δείς το πελώριο βασίλειό σου...
Που περιέχει μια διαρκή φρεσκάδα σ' ένα περιβάλλον μουχλιασμένο, ζαρωμένο, νοσηρό και γεμάτο δυστυχία.
Σαν το φως που χύνεται για να σκορπίσει το σκοτάδι, να συναγείρει την χλωροφύλλη της καρδιάς μου, που στα αζήτητα παραμένει αιχμάλωτη μόνο για σένα, για ν' ανθίσει παράδοξα και αναίτια στην απλή σου παρουσία...
Επειδή, όπως λέει και το τραγούδι, μαζί σου εγώ έχω πετάξει...
Αχ! να μπορούσα να ανοίξω λίγο απ' το μέσα μου να 'δείς το πελώριο βασίλειό σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου