Ρίγησε το κορμί, σφίχτηκε σαν μια γροθιά μίσους και οργής με βάρος ανείπωτο να πέφτει συντρίβοντας την απελπισμένη αντίσταση του θηρίου, που ματωμένο σπάραζε ξεψυχώντας...
Με μια υπόκωφη κι ανήμπορη κραυγή τινάχτηκε αλαφιασμένος στο σκοτάδι.
Το ατσάλινο δόρυ στραμμένο στο σώμα, απειλή χειροπιαστή, με το χάος ακόμη στο μυαλό να έρπει σαν φίδι...
Ρεύμα κρύο σαν αγγέλου πνοή μπήκε και τον τύλιξε απ' το ανοιχτό παράθυρο. "Το άρωμα του σώματός της" ψιθύρισε ανακουφισμένος...
Έγειρε με τη φλόγα της στο στήθος του, ανασαίνοντας βαριά. Άδραξε με το χέρι το σεντόνι, ψάχνοντας την αέναη παρουσία της, παρηγοριά στον εφιάλτη...
Γδέρνοντας τη ψυχή του, ατέλειωτη στερεώνεται εκείνη. Πότε με δάκρυα, πότε με γέλια κυβερνά παντοτινά το ασυνείδητο.
Με πόσα δάκρυα να γυρέψει το έλεος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου