Ο κόσμος του έχει χάσει μια στροφή...

— Τα χρόνια που πέρασαν μας άλλαξαν, ήθελε να της ΄πει. — Μας άλλαξαν οι επιλογές μας, η δουλειά, η καθημερινότητα, οι καινούργιοι άνθρωποι που μας περιστοιχίζουν αλλά και αυτοί που πλέον δεν βρίσκονται στο περιβάλλον μας...
Έτσι συμβαίνει, έτσι γίνεται...
— Χάσαμε ένα κομμάτι της ζωής μας, που το πληρώσαμε ακριβά κι οι δυο, είπε. Κι ακόμα το πληρώνουμε. Ίσως να το πληρώνουμε για πάντα, ποιος μπορεί να ξέρει...
Για όλους τους ανθρώπους είσαι ένα απλό κορίτσι. Όπως όλα τα κορίτσια. Για εκείνον είσαι ολόκληρος ο κόσμος. Και οι λίγοι που το αντιλήφθηκαν, γνωρίζουν καλά το μέγεθος αυτής της αλήθειας.
— Εσύ; εσύ το ξέρεις;
Ο κόσμος του καταστράφηκε, χάθηκε, δεν υπάρχει πια...
Διάλεξε ένα μοναχικό δρόμο, μόνος για πάντα - για πάντα, μέχρι το τέλος. Και δεν μπορεί τίποτε να τον σταματήσει...
— Δεν γίνεται λοιπόν να είστε φίλοι. Ούτε εχθροί. Κι αυτό είναι το φυσιολογικό. Δεν υπάρχει κανένα κουμπί, που αν το πατήσεις υλοποιείται η επιθυμία σου. Ούτε η δική του. Ξέρει καλά πως δεν θα τον ξεχάσεις. Κι αυτό είναι αρκετό. Εσύ εκεί κι εκείνος εδώ...
Ζεί με το παραμύθι που έπλασε σαν κουκούλι. Και κάνει υπομονή μέχρι το σκουλήκι να γίνει πεταλούδα. Να πετάξει μακριά κι ίσως τότε να ελευθερωθεί.
Μέχρι τότε ίσως να αλληλογραφεί μονάχα με τους δαίμονές του...