Ο χρόνος που πέρασε...

Το πέρασμα του χρόνου, λένε, πως φέρνει τη λησμονιά, πως γιατρεύει τις πληγές. Οι αποδείξεις βρίσκονται στη λογοτεχνία, στα λαϊκά παραμύθια, στην παράδοση και στους μύθους της. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός για τα χείλη των ανθρώπων που γυρεύουν να παρηγορήσουν τους φίλους τους, που χάσανε ένα κομμάτι απ' τη ψυχή τους, απ' την καρδιά τους. Κάποτε, τα παλικάρια φεύγανε στα καράβια για να ξεχάσουν μια χαμένη αγάπη, για να γιατρευτεί ο πόνος τους...
Ίσως να είναι έτσι...
Κάθε δοκιμή για την επαλήθευση των παραπάνω καταρρέει αποτυχημένη, όσες φορές δοκίμασε να ξαναπάει σ' ένα μέρος, σ' ένα σπίτι φιλικό, που πήγαιναν μαζί συχνά.
Έτσι και χτες βράδυ. Το σπίτι του Παναγιώτη είναι χαρακτηριστικό. Μπορεί να άλλαξαν τα χρώματα των τοίχων και η διακόσμηση όμως το σφίξιμο στο στήθος του παρουσιάστηκε στο πρώτο σκαλοπάτι του στενού διαδρόμου. Ύστερα το τζάκι, ο καναπές στο μπαλκονάκι, τα χαμηλά έπιπλα με τα μεγάλα μαξιλάρια, όλα αναπάντεχα συνυφασμένα μ' εκείνη...
Απέναντι ο μισοσκότεινος Χορτιάτης, η υγρασία που της τρεμούλιαζε το κορμί, το γέλιο και η τελική κούραση με το κρυφό νόημα της επιθυμίας για επιστροφή στο σπίτι...
Που είναι λοιπόν ο περίφημος χρόνος - γιατρός;