Στο σπίτι της σιωπής...

Το σπίτι σιωπηλό. Μέσα στα μάτια του η μοναξιά, που ο ίδιος την επέλεξε. Μοναξιά με μνήμη ανακατεμένη από αλλεπάλληλες αναμνήσεις ενός παρελθόντος που παραμένει παρόν και ζωντανό σαν το σήμερα. Παρελθόν που δεν σβήνει, δεν εγκαταλείπει για να δικαιολογήσει τον ορισμό του. Παράξενο παρελθόν...
Λένε πως ο κόσμος είναι θεμελιωμένος σε δυο πράγματα: "είναι θεμελιωμένος σ' αυτά που αγαπάς και σ' αυτά που θυμάσαι."
Πόσο δίκιο έχουν!
Στο σπίτι της σιωπής δύσκολα ξημερώνει. Κι αν οι μέρες της σιωπής αντέχονται, τις νύχτες υφαίνονται, σαν ιστοί αράχνης, αναμνήσεις υπαρκτές και ζωντανές που παγιδεύουν την ψυχή του σε μια ακροβασία μεταξύ ύπνου και ξύπνου, που είναι πολύ δύσκολο να διατυπωθεί...
Κι όταν εκείνη έρχεται, σαν δώρο καλού Θεού, η σιωπή σβήνει σαν αναπνοή που ξεφυσήθηκε ανακουφιστική ενός μεγάλου βάρους. Κι αυτό το λίγο που διαρκεί γίνεται πολύ. Τόσο πολύ που θα 'θελε σαν πεθάνει, να πεθάνει μέσα στην καρδιά της...