Λιθαράκι - λιθαράκι...

-- Περίμενε! Ένα -ένα και με τη σειρά τους. Τί είχε το σακουλάκι που πέταξες; τη διέκοψε, προσπαθώντας να σταματήσει τον χείμαρο των εκφράσεών της.

-- Είσαι πολύ διαφορετικός! Αυτή είναι η πραγματικότητα, καλά το λέω, απάντησε με αυτοπεποίθηση, απευθυνόμενη περισσότερο στον εαυτό της και λιγότερο στον ίδιο.

-- Άντε πάλι, διαμαρτυρήθηκε.

Στ' ανοιχτά...

-- Ποιά είναι η Jennifer Connelly;

-- Είναι ηθοποιός! Φαντάζομαι πως είσαι από εκείνους που δεν ασχολούνται με τα των celebrities... 

Έγνεψε καταφατικά, με μια γκριμάτσα αδιαφορίας για τη συνήθεια των πολλών να ασχολούνται με τους επώνυμους.

-- Ξέρεις... Ήμουν σίγουρη πως δεν ασχολείσαι με αυτά που ασχολούνται οι περισσότεροι άνθρωποι, επειδή είσαι διαφορετικός... Εντελώς διαφορετικός!

-- Δεν νομίζω... Απλώς δεν ασχολούμαι μ’ αυτά... Κι αυτό δεν με κάνει διαφορετικό.

-- Όχι! Όχι! Δεν εννοώ αυτό, βιάστηκε να τον διακόψει και συνέχισε: -- όλο αυτό τον καιρό, από τότε που σε γνώρισα δηλαδή, σε σκέφτομαι συχνά...

Bela in love...

My Bela. A sweet lady who never stops loving me. She is almost seven years old and until today, I believed that she is like the old ladies who never get married, don't like men and they get rude, hostile and of bad manners, as time gets bye.

Few days ago Bela started to behave strangely. Became, not nervous but anxious.  She kept barking with no reason, contrary to her usual habit not to bark. Soon I discovered that two male dogs kept waiting for her outside my door...

Η εξομολόγηση...

Με περιέργεια γεμάτη πυρετό, εξ αιτίας των συντελεσμένων συμπτώσεων με την Τάνια αριθμός 2;, αποφάσισε να καθυστερήσει να πάει στο γραφείο του για τα απογευματινά του ραντεβού. Την οδήγησε στην παρακείμενη καφετέρια, προκειμένου να διαπιστώσει τι συνέβαινε. Η Τάνια είχε ήδη αντιληφτεί την ανάγκη του για περισσότερες εξηγήσεις και ήταν αποφασισμένη και πρόθυμη να τον κατατοπίσει. 

Με ένα ευδιάκριτο χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό της, αφού παρήγγειλε ζεστό τσάι - λεμόνι (αντί για καφέ, κατά την αναμενόμενη σύμπτωση επιλογής) εστίασε το βλέμμα της στα μάτια του. Βλέμμα γεμάτο από μια ανυπόκριτη διάθεση να δείξει φιλική, όσο φιλική μπορούσε, άφηνε τα γαλάζια της μάτια να σαρώνουν όλα τα μέρη του προσώπου του. Με ανεπαίσθητες και καλά ελεγχόμενες γκριμάτσες όλων των μικρών μυών του προσώπου της, σιωπηλή - χωρίς λέξη, του έδειχνε ολοφάνερα πως ήταν εκεί μαζί του, επειδή το ήθελε, επειδή είχε λόγους να του μιλήσει, να “ικανοποιήσει” όλες τις απορίες του. Η σιωπή του ήταν ταυτόχρονα και η συναίνεση πως κι ο ίδιος αντιλαμβάνονταν τις προθέσεις της και γι’ αυτό περίμενε σιωπηλός την αβίαστη αναφορά της. Σήκωσε την παλάμη της  και αργά, περιμένοντας ίσως κάποια αντίδραση, του ανίχνευσε και χάιδεψε με τα ακροδάχτυλα το πρόσωπο.

Η φωνή απ’ το παρελθόν...

Χάθηκαν οι δρόμοι οι παλιοί. Χάθηκαν μέσα στην απέραντη κρίση. Άδειασαν, πρώτα απο τ’ αυτοκίνητα κι ύστερα απ’ τους ανθρώπους. Δρόμοι πολύβουοι, πολυσύχναστοι, δρόμοι βασανιστικοί για να τους διαβείς, ερημώσαν και τους πλάκωσε μια παράξενη σιωπή. Ακούς πια τα βήματα των λιγοστών διαβατών, που σαν φαντάσματα απογευματινά, κεντούν με τα βήματά τους τα άδεια πεζοδρόμια. Άνθρωποι με βλέμματα σκυθρωπά, με βλέμματα χαμένα, ξέχασαν να χαμογελούν κι έπαψαν να διασταυρώνουν τις φευγαλέες ματιές με τον πλησίον...

Κατεβαίνοντας απ’ τη μηχανή του στην άδεια πλατεία, την είδε να στέκεται, τυλιγμένη στο παλτό της, μπροστά στην εξώπορτα της τράπεζας Πειραιώς. Σήκωσε το χέρι της και του έγνεψε ένα χαρούμενο χαιρετισμό κι ύστερα έτρεξε κοντά του διασχίζοντας τον άδειο δρόμο.

-- τι κάνεις εδώ; τη ρώτησε μη μπορώντας να κρύψει την έκπληξή και την αμηχανία του καθώς έβαζε το κράνος μέσα στο βαλιτσάκι της μηχανής του.

-- ήρθα να σε ‘δω! Ανέβηκα πάνω και η κοπέλα στο γραφείο σου, μου είπε πως έρχεσαι αργότερα... 

-- έχεις κάποιο πρόβλημα; τη ρώτησε, προσπαθώντας να μη φανεί αγενής.

-- τι πρόβλημα; ανασήκωσε τους ώμους της γελώντας απορημένη.

-- Εννοώ, κάποιο πρόβλημα υγείας... Μήπως ήθελες να... Εεε.. Θέλω να πω...

-- όχι! όχι! Τον διέκοψε γελώντας, αποσείοντας έτσι και την αμηχανία του.