Η εξομολόγηση...

Με περιέργεια γεμάτη πυρετό, εξ αιτίας των συντελεσμένων συμπτώσεων με την Τάνια αριθμός 2;, αποφάσισε να καθυστερήσει να πάει στο γραφείο του για τα απογευματινά του ραντεβού. Την οδήγησε στην παρακείμενη καφετέρια, προκειμένου να διαπιστώσει τι συνέβαινε. Η Τάνια είχε ήδη αντιληφτεί την ανάγκη του για περισσότερες εξηγήσεις και ήταν αποφασισμένη και πρόθυμη να τον κατατοπίσει. 

Με ένα ευδιάκριτο χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό της, αφού παρήγγειλε ζεστό τσάι - λεμόνι (αντί για καφέ, κατά την αναμενόμενη σύμπτωση επιλογής) εστίασε το βλέμμα της στα μάτια του. Βλέμμα γεμάτο από μια ανυπόκριτη διάθεση να δείξει φιλική, όσο φιλική μπορούσε, άφηνε τα γαλάζια της μάτια να σαρώνουν όλα τα μέρη του προσώπου του. Με ανεπαίσθητες και καλά ελεγχόμενες γκριμάτσες όλων των μικρών μυών του προσώπου της, σιωπηλή - χωρίς λέξη, του έδειχνε ολοφάνερα πως ήταν εκεί μαζί του, επειδή το ήθελε, επειδή είχε λόγους να του μιλήσει, να “ικανοποιήσει” όλες τις απορίες του. Η σιωπή του ήταν ταυτόχρονα και η συναίνεση πως κι ο ίδιος αντιλαμβάνονταν τις προθέσεις της και γι’ αυτό περίμενε σιωπηλός την αβίαστη αναφορά της. Σήκωσε την παλάμη της  και αργά, περιμένοντας ίσως κάποια αντίδραση, του ανίχνευσε και χάιδεψε με τα ακροδάχτυλα το πρόσωπο.

-- Όταν ήσουν μικρός, η μαμά μου είπε πως φόραγες γυαλιά μυωπίας...

Γεμάτος έκπληξη, έγειρε ελαφρά προς το μέρος της, δείχνοντας με μια γκριμάτσα, άφωνος, όλη του την κατάπληξη.

Εκείνη ξεκαρδίστηκε, πνίγοντας τα γέλια της με την παλάμη στο στόμα κι όταν κατάφερε να μιλήσει, του αποκάλυψε:

-- ήταν συμμαθήτριά σου, στο δημοτικό σχολείο. Στου Σκεπάρνη. Εκεί δεν πηγαίνατε;

-- Ναί! Κατόρθωσε να ψελλίσει ανακτώντας την ψυχραιμία του.

-- μου είπε επίσης πως ήσουν ο πιο όμορφος απ’ όλα τα αγόρια! Ψηλός, ξανθός με γυαλάκια και πως σχεδόν όλες οι συμμαθήτριες ήταν ερωτευμένες μαζί σου...

-- ορίστε;

-- κι η μαμά μου επίσης ήταν ερωτευμένη μαζί σου... Γι΄ αυτό και με ρώτησε πολλές φορές πως είσαι σήμερα, πως μοιάζεις...

-- ποιά είναι η μαμά σου;

-- Η Σοφία ή καλύτερα η Σοφούλα Γ., όπως την ήξερες. Τη θυμάσαι;

Ολοφάνερα εντυπωσιασμένος και ανυπόκριτα συγχυσμένος απο την έκπληξη, δεν απάντησε αμέσως. Ήξερε πολύ καλά για ποιά του μιλούσε, όμως είχε να τη δεί από τότε που τελειώσανε το δημοτικό. Από δώδεκα χρονών!

-- Φυσικά τη θυμάμαι. Ήταν φίλη μου παιδική, αλλά έχω να τη δω από τότε... Πώς είναι;

-- Εννοείς αν είναι μια γερασμένη χοντρή νοικοκυρά; ρώτησε περιπαικτικά.

-- ...δεν ξέρω, πως να ξέρω...

Γεμάτη αυτοπεποίθηση έβγαλε απο την τσέπη της το κινητό της και του έδειξε την φωτογραφία μιας γοητευτικής κυρίας που έμοιαζε περισσότερο με την ίδια, αλλά λίγα χρόνια μεγαλύτερή της...

-- Μοιάζει πολύ με την Jennifer Connelly, έτσι δεν είναι; Λένε πως είναι σωσίας της. Είναι πολύ όμορφη η μανούλα μου...

-- Ποιά είναι η Jennifer Connelly;