Λιθαράκι - λιθαράκι...

-- Περίμενε! Ένα -ένα και με τη σειρά τους. Τί είχε το σακουλάκι που πέταξες; τη διέκοψε, προσπαθώντας να σταματήσει τον χείμαρο των εκφράσεών της.

-- Είσαι πολύ διαφορετικός! Αυτή είναι η πραγματικότητα, καλά το λέω, απάντησε με αυτοπεποίθηση, απευθυνόμενη περισσότερο στον εαυτό της και λιγότερο στον ίδιο.

-- Άντε πάλι, διαμαρτυρήθηκε.

-- Κανείς δεν είναι σαν εσένα, είπε χαμηλώνοντας τη φωνή της. Με βοήθησες χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να έχεις κάτι περισσότερο στο μυαλό σου, όπως οι υπόλοιποι. Δεν “τρόμαξες” όταν κατάλαβες ότι φτιάχνομαι, πλήρωσες το ξενοδοχείο μου, χωρίς να με γνωρίζεις, δεν διαμαρτυρήθηκες που σε έμπλεξα, που κινδύνεψες εξ αιτίας μου, δεν δίστασε να έρθεις να με βρεις μέσα στην ερημιά και την παγωνιά, με ηρέμησες, με φρόντισες και μου έδειξες τι ακριβώς είναι ο σκεπτόμενος άνθρωπος... Αν δεν είσαι εσύ ο διαφορετικός τότε ποιός είναι;

Απόμεινε σιωπηλός κοιτάζοντάς την. Ένιωθε πως ξαναζούσε ίδιες στιγμές που είχε ξαναζήσει στο πρόσφατο παρελθόν, με την δική του “άλλη” μισή ψυχή. Μπορεί φυσιογνωμικά να μη μοιάζανε, όμως η σύνθεση των επιλογών της ζωής τους, είχε πολλά κοινά. Και σε μερικές περιπτώσεις ταυτόσημα...

-- Πήρα την απόφαση να αλλάξω τη ζωή μου, συνέχισε την ροή των σκέψεών της. -- Ίσως ήρθε η ώρα, ίσως συνετέλεσες και συ. Βαρέθηκα. Ο κόσμος μου είναι γεμάτος από ανθρώπους και χαρακτήρες που δεν γουστάρω. Νιώθω πως δεν με ενδιαφέρουν πια, δεν θέλω να τους αρέσω, να είμαι η τσαχπίνα γκόμενα που φτιάχνει το κέφι τους, με αντάλλαγμα κάποιο μπαρ με τσάμπα αλκοόλ... Αντίθετα, θέλω να αρέσω σε ανθρώπους σαν κι εσένα, σαν την αγαπημένη μου μανούλα, θέλω να γίνω σαν κι εσάς...

-- Κακώς! Την διέκοψε με έμφαση και καθώς τον κοίταζε ερωτηματικά συνέχισε: -- δεν έχει κανένα νόημα να γίνεις σαν εμένα ή οποιονδήποτε άλλο. Έχεις ήδη χαρακτήρα και προσωπικότητα. Μπορεί να μη μπορείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια αυτό που έχεις μέσα σου, απ’ αυτό υποφέρει πολύς κόσμος, όμως μπορείς να χτίσεις λιθαράκι - λιθαράκι, όπως οι αρχιτέκτονες σχεδιάζουν ένα σπίτι, να σφυρηλατήσεις στέρεα τον χαρακτήρα σου και την προσωπικότητά σου. Θέλει πολύ δουλειά αλλά γίνεται...

Γέλασε με ανάμικτη ικανοποίηση και πίκρα κι ύστερα απο μερικά λεπτά σιωπής του είπε:

-- Μιλάς και διαβάζεις τη ζωή μου. Σπούδαζα αρχιτεκτονική και τα παράτησα...

Τα υπόλοιπα δεν τα άκουσε. Εκείνη μίλαγε κι αυτός είχε χαθεί στην ανεξερεύνητη κι ανεξήγητη διαδοχή των συμπτώσεων, που ένωναν το παρελθόν του με μιαν άγνωστη, που τα γνωρίσματά της ήταν η ακριβής επανάληψη των ιδιοτήτων της συνονόματής της...