Η πυξίδα ΙΙΙ

Ήταν κάποτε κι η δική του πυξίδα τρελή. Δεν έδειχνε ποτέ σταθερά τον Βορρά.  Ανέμιζε ανέμελη σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Ασταθής σαν το αεράκι που τρυπώνει απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο και τρεμουλιάζουν οι περσίδες. Χωρίς προσανατολισμό σαν το φτερό που μάδησε απ’ το καναρίνι, βγήκε απ’ το κλουβί και πάει σαν μεθυσμένο στον αιθέρα της πόλης...

Ο γάμος του ήταν περίεργος. Δυό άνθρωποι με διαφορετικούς προσανατολισμούς δεν έχουν περιθώρια να ζήσουν μαζί για πολύ, ακόμα κι όταν ευτυχήσουν με δυό παιδιά. Απλώς θα καθυστερήσουν. Όταν αποφάσισε και έφυγε από το τέλμα που είχε πέσει, δεν πέρασε απ’ το μυαλό του να ξαναζήσει με άλλη. Λογάριαζε και σχεδίασε να ξοδέψει τη ζωή του, μόνος, χωρίς άλλες υποχρεώσεις, πλην αυτών που είχε δεσμευτεί για τα πολυαγαπημένα του παιδιά. Αποκλειστικά σ’ αυτά είχε την πρόθεση να διοχετεύει την αγάπη του. Δεν χρειάζονταν καμιά άλλη. Άλλωστε, εκτός από την δουλειά του, που την χαίρονταν και την αγαπούσε, είχε κι ένα σωρό διαφορετικών ενδιαφερόντων που δεν τον άφηναν να πλήξει. Η πυξίδα του έδειχνε πολλούς και διαφορετικούς προσανατολισμούς και δεν τον ένοιαζε διόλου που η βελόνα της δεν έβρισκε ποτέ τις μοίρες του αληθινού έρωτα. Δεν τον ενδιέφερε...

Τον άκουγε προσηλωμένη σαν αναγνώστρια ενός δελεαστικού βιβλίου. Όπου ο μάστορας συγγραφέας χτίζει στην απλοϊκή του αφήγηση μια αναμενόμενη εξέλιξη, που όμως κανείς δεν μπορεί να την προσδιορίσει με ακρίβεια, με εξακρίβωση των συναισθημάτων που θα εκλυθούν. Αντιλαμβάνονταν πως ο πόθος της θα έμενε ανεκπλήρωτος. Και δεν ήξερε τι ήθελε πιο πολύ: να τον ερωτευτεί ή να εξακριβώσει για ποιά πονούσε;