Κάθε στιγμή της ζωής τους ζωντανεύει αδιάκοπα τη μέρα και προ παντός τη νύχτα. Όταν γυρίζει στην ερημιά της κάμαρής του. Καθώς σκυμένος πάνω σ' ενα πληκτρολόγιο χτυπά λέξεις άγονες, σκέψεις άσκοπες και αισθήματα πικρά, νεκρά κι ανεκπλήρωτα... Τότε οι στιγμές πολλαπλασιάζονται και παραμένουν πάντα δυνατές, τόσο δυνατές, που κανένας άνεμος χρόνου δεν μπορεί να σκορπίσει.
Σιγά - σιγά τελειώνει η ζωή του. Θα φύγει νύχτα, σαν πνοή και θρόισμα αέρα, πάνω στα φύλλα αγριολούλουδων... σαν τη δροσιά που τη στεγνώνει ο παγωμένος βοριάς, σαν ανάμνηση που δεν θυμάται κανείς...
αλλά οι στιγμές του θα είναι πάντα μαζί της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου