Μίλησαν για εκείνη
τα τρεμάμενα δάχτυλα ενός βρέφους του Πικάσο
το φώς απο τις χαραμάδες των νερών στο σούρουπο
ο άνεμος που άλλαζε τα σύννεφα
ο γυμνός ώμος που μισοέκρυβε το σεντόνι
και το εγκατελειμμένο κράνος της παλιάς Honda.
Μίλησαν κι οι άνθρωποι
που της χαράς της η παρουσία ευδοκίμησε
η απώτερη μνήμη που ανεξίτηλη στερεώθηκε
κι ο απόηχος του γέλιου της όταν ξαφνιάζει τη σιωπή
Μιλά ακόμη, ασταμάτητα μιλά - για πόσο χρόνο κανείς δεν ξέρει -
η μυστική φωνή της ψυχής του
που ακούγεται πιο δυνατά απο κάθε ήχο
ταξιδεύοντάς τον σε φλέβες αίματος ποτισμένου
μονάχα απο εκείνη, μονάχα απο εκείνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου