Κι ας ήτανε όνειρο...

Βρεθήκανε ύστερα απο πολλούς, πάρα πολλούς μήνες...

στο ίδιο δωμάτιο...

ήτανε κι άλλοι - ενας δυό - φίλοι καλοί,

που με περιέργεια και σιωπηλοί παρατηρούσανε την αντάμωσή τους...

Την κοίταξε καλά και μια ζεστασιά χύθηκε στο στέρνο του, στην καρδιά του.

Τα λυτά της μαλλιά κυμάτισαν απαλά καθώς κοντοστάθηκε δισταχτική δίπλα στο τραπέζι...

Ύστερα, κάποιος άρχισε να μιλά κι όλοι χαλάρωσαν φυσιολογικά, σαν να μη πέρασε μια μέρα.

Μόλις οι ματιές τους διασταυρώθηκαν πήγε και κάθισε κοντά του, πίσω του. Ακούμπησε ήσυχα το κεφάλι της στο πλάι του καναπέ κι άπλωσε τα χέρια της πάνω στα πόδια του και τον χάϊδεψε με τρυφερότητα...

Χρειάστηκε μερικά έξτρα δευτερόλεπτα για να βεβαιωθεί πως ήτανε το χέρι της, που ασκούσε τρυφερότητα πάνω του. Κατόπιν το χέρι της απόμεινε ακίνητο, καρτερώντας την αντίδρασή του...

Μιλώντας στους άλλους, χαμήλωσε το βλέμμα του και είδε τα λεπτά μακρυά της δάχτυλα, λευκά, επιδέξια...

Έπιασε τον παράμεσό της δισταχτικά, με μια άγνωστη προσμονή. Εκείνη όχι μόνο δεν τραβήχτηκε, αλλά τον χτύπησε απαλά με την ανάστροφή της, όπως χτυπά κανείς μια πόρτα για ν' ανοίξει...

Έσφιξε απαλά το χέρι της μέσα στην παλάμη του και συνέχισε να συζητά, τρίβοντας με όση τρυφερότητα διέθετε τα δάχτυλά της. 

Ένοιωθε πως η ευτυχία όλου του κόσμου είναι τα δάχτυλά της...

κι ας ήτανε όνειρο...