Εκεί είναι.
Πάντα εκεί.
Μόνος, σκυμένος στην οθόνη του υπολογιστή, μιλά με τα πλήκτρα.
Το λιγοστό φώς στο άδειο δωμάτιο, το βουητό του κόσμου κοντά, ο κρότος μερικών πυροτεχνημάτων... κάποιοι δοκιμάζουν τα προεόρτια του νέου χρόνου.
Που θα 'ρθει, γι αυτόν, όπως ο τωρινός: σιωπηλός κι αμίλητος!

Κλείνει τα μάτια κι μνήμη γεμίζει απο 'κείνη.
Πλημμυρίζει το μικρό δωμάτιο απ' την παρουσία της,
το άρωμα του κορμιού της, το γέλιο απ' τα χείλη της,
το μετάξι απ' τα μαλλιά της...
Χάνεται σε μια δίνη αισθήσεων και παραισθήσεων
ζώντας ξανά μαζί της.
Βυθίζεται στη χίμαιρα μιας χαμένης ζωής, που τέλειωσε μα...
ξαναζεί έντονα, δυνατά, παράφορα!
Οι φλέβες του γιομίζουν αίμα ζεστό,
ποτίζουν την ονειρεμένη επιθυμία του,
μέχρι...
μέχρι τα κλάμματα να γίνουν πνιχτό ουρλιαχτό
και πόνος ανείπωτος...

Γι' αυτό είναι εκεί.
Μόνος, πάντα εκεί.
Σκυμμένος στα πλήκτρα του υπολογιστή...
επειδή η παραίσθηση είναι προτιμότερη...
απο την ελεεινή του πραγματικότητα...