Σε ονειρεύομαι...

Τον σκλάβωσε...

Έχασε το μυαλό του, υποτάχτηκε, άλλαξε τη ζωή του!

Πέτυχε το δυσκολότερο:

λευτερώθηκε υποταγμένος στη μορφή της, στην ομορφιά και στη ψυχή της!

Κι ύστερα τον λάβωσε,

με μια λαβωματιά πόθου παράφορου!

Τον λάβωσε πολλές φορές...

αλύπητα, ανόητα, επαναλαμβάνοντας:

την ταπείνωσή του στην αθλιότητα...

Τότε που τη χρειάζονταν πιο πολύ απο ποτέ!

Δεν τη συγχώρεσε... άλλωστε δεν χρειάστηκε τη συγχώρεσή του.

Δώδεκα φεγγάρια πριν τη συνάντησε...

του παράφορου πόθου του υποχώρηση.

Μα πάλι έπαιξε μαζί του! Τον κορόιδεψε,

τον λάβωσε για τελευταία φορά...

Έτσι χάθηκε ο κόσμος του... παράτησε τον εαυτό του...

Τώρα τον βασανίζει το φάντασμά της.

Κάθε βράδυ, σε κάθε όνειρο...

Καίγεται αργά, λύτρωση δεν υπάρχει άλλη

απο το τέλος...

Μόνη έγνοια του το τέλος...

για νά 'χει τη λαβωματιά

στον κάτω κόσμο συντροφιά

και να ποθεί παράφορα

τον κόσμο το απάνω...