Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

a strange dream...

A black and white scenery. Somewhere in the land of snow. But no cold, no sound. Walking together, 
hand to hand... in absolut silence everywhere...
Then she turned dressed as a man... Gazed her eyes upon his and started dancing slowly, dragging him to dance along with her...
Music fled out of nowhere. His heart was calm and happy...
The song took them on the air. They where flying. Dancing and flying... 
Two shadows, same as a man and a woman...
Two shadows in the same strange dream...

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ένα σημείο... ένα σημείο...

"ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ θα δεις την ερημια και θα της δωσεις το δικο σου νοημα, ειπε
Πριν απο την καρδια σου 'θα 'ναι αυτη
και μετα παλι αυτη θ' ακολουθησει
Τουτο μονο να ξερεις:
Ο,τι σωσεις μες στην αστραπη καθαρο στον αιωνα θα διαρκεσει"

Στα χαρτια σκυφτος και στα βιβλια τ' απυθμενα
με σκοινι λιανο κατεβαινοντας
νυχτες και νυχτες
το λευκο αναζητησα ως την υστατη ενταση
του Μαυρου Την ελπιδα ως τα δακρυα
Τη χαρα ως την ακρα απογνωση
Να σταλθει βοηθεια τοτε κριθηκε η στιγμη
και ο κληρος επεσε στις βροχες
κελαρυσανε ολη μερα ρυακια
ετρεξα σαν τρελος
στις πλαγιες εσχισα σχινο και πολυ μυρτο μες στη φουχτα μου εδωσα
να δαγκασουνε οι πνοες
"Η αγνοτητα, ειπε, ειναι αυτη
στις πλαγιες το ιδιο και στα σπλαχνα σου"
Υπαρκτη γυναικα
"Η αγνοτητα, ειπε, ειναι αυτη"
και γεματος λαχταρα χάιδεψα το σωμα
φιλια δοντια με δοντια· υστερα ενας μεσ στον αλλο
Τρικυμισα
οπως καβος πατησα βαθεια
που αερα πηρανε οι σπηλιες
Ηχω με το λευκο σανταλι περασε μια στιγμη
γοργα κατω απο τα νερα η ζαργανα
και ψηλα το λοφο εχοντας ποδι Και τον ηλιο κεφαλι κερασφορο
ν' ανεβαινει Αβαδιστος ειδα Ο Μεγας Κριος
Και αυτος αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν
Ο ακομη χλωρος μες στην φωτια Ο ακοπος απ' τον ουρανο
ψιθυρισε οταν ρωτησα:
-Τι το καλο; Τι το κακο;
- Ενα σημειο Ενα σημειο
και σ' αυτο πανω ισορροπεις και υπαρχεις
κι απ' αυτο πιο περα ταραχη και σκοτος
 κι απ'αυτο πιο πισω βρυγμος των αγγελων
-Ενα σημειο Ενα σημειο
και σ' αυτο μπορεις απεραντα να προχωρησεις
ή αλλιως τιποτε δεν υπαρχει πια
Και ο ζυγος που, ανοιγοντας τα χερια μου, εμοιαζε
να ζυγιαζει το φως και το ενστικτο ητανε
ΑΥΤΟΣ
ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας !

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Τα ψυχρά βεγγαλικά σου μάτια...

Της ατέλειωτης νύχτας το ολοκαύτωμα
τελειώνει μέσα στα μάτια της...
Που λάμπουμε σαν βεγγαλικά μέσα στο σκοτάδι
και πυρπολούνε την ψυχή του αδυσώπητα...

Κάθε βράδυ έρχεται στ' όνειρό του,
στον λιγοστό ύπνο και γίνεται ταινία...
Γίνεται σινεμά και ζεί, πότε με τρόμο και πότε 
μ' ευτυχία...
Αόρατη, όμως παρούσα, πάντα εκεί
κι αυτός εγκλωβισμένος μεσα στα βεγγαλικά, μα ψυχρά της μάτια...

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Μέτρησα τα λάθη μου... και δεν έλειπε κανένα...


Ό,τι κι αν γίνει ένα να λες
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
πως μ'αγαπάς χίλιες φορές
κι εγώ...εσένα
Κι αν μείνει τ' όνειρο μισό
κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό
Ένα να λες σαν να'ναι χθες
Πως μ'αγαπάς χίλιες φορές...

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς...

Το άστρο της αυγής του φανερώθηκε ξαφνικά, καθώς έσυρε τη ματιά του στον ουρανό. Λαμπύριζε ψηλά πάνω απ' το Χορτιάτη, εκεί που στην ανατολή βρίσκεται η αγάπη του. Παγωμένος, τυλίχτηκε σφιχτά με τη ζακέτα, με το στόμα πικρό απ' το τσιγάρο, ώρα πέντε ξημέρωμα Σαββάτου. Μπαλκόνι κι ουρανός γίναν ένα, η πόλη χάθηκε κι απόμεινε ακίνητος, το άστρο της αυγής κι αυτός, μόνοι στον κόσμο...
Πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ, γι' αυτό δεν μπορεί να κοιμηθεί. Κι αν ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γής, το δικό του όνειρο δεν μπορεί να σβήσει... δεν μπορεί...
Στα παγωμένα χείλη τραύλισε τη μελωδία:
-- για ποιό ταξίδι κίνησες να πας,
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς...
μα δεν μπόρεσε να συνεχίσει...
ξένος θα φύγει... ξένος...

Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί
θα φύγεις ξένε, άσπρα τα πανιά
παραμονεύει η λησμονιά

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
σου κλέβει η ανατολή μικρό φιλί...

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Por una cabeza...

Φευγαλέα πάνε οι μέρες κι όσο οι νύχτες πάντα αργούν,
τόσο η μοναξιά τον κυκλώνει...
Βιαστικός προσπερνάει τους ανθρώπους, 
μη αφήνοντας κανένα να τον πλησιάσει...
Δεν υπάρχει τίποτε, για να τον γοητεύσει
δεν υπάρχει κανείς, δεν υπάρχει κανείς,
για να ενδιαφερθεί...

Μόνο εκείνη, μόνο εκείνη,
που τριγυρνά  στα σκοτεινά του νού του,
χορεύοντας τάνγκο, 
ενώ είναι τυφλός κι ανίκανος να ξεχωρίσει οποιαδήποτε άλλη...
τυφλός απο χαμένο έρωτα...

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Ας είναι...

Η νύχτα φλέγεται απο την ανάμνησή της.
Η νύχτα ζωντανεύει, γίνεται ουρλιαχτό, απλώνεται, σκεπάζει την πόλη...
Καίγεται  η ύπαρξή του σε πόνους αβάσταχτους,
σε τόνους αλκοόλ και σε καπνούς τσιγάρων.
Τραυλίζει στα σκοτεινά τ' όνομά της,
πέφτει σε παραλήρημα, δεν αντέχει...
Μέρες σκοτεινές, νύχτες άθλιες
συντροφεύουν την ζωή του...
Αν το τέλος είναι αυτό,
ας είναι...

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Άν ήταν άστρα τα φιλιά σου...

Η ξάστερη νύχτα, ο βοριάς, η παγωνιά.
Το κρυμένο φεγγάρι, το λιγοστό σύννεφο κι η σιωπή...
Η μηχανή ισορροπεί σε διαδρομές σκοτεινές,
η ανάσα θολώνει το κράνος, τα δάχτυλα παγωμένα πονούν...

Η άλλη πλευρά της πόλης
λαμπυρίζει πάνω στη λιμνοθάλασσα.
Σκοτεινός όγκος το καράβι,
δεμένο στο μαύρο κύμα...

Περασμένα μεσάνυχτα κι η πόλη κοιμάται.
Κι η αστροφεγγιά κρέμεται πάνω της...
Με μάτια υγρά, προσπαθεί ψηλά, 
να δει... ν' ανακαλύψει το δικό του αστέρι...
Που έφυγε στην ανατολή και πάει...