Άν ήταν άστρα τα φιλιά σου...

Η ξάστερη νύχτα, ο βοριάς, η παγωνιά.

Το κρυμένο φεγγάρι, το λιγοστό σύννεφο κι η σιωπή...

Η μηχανή ισορροπεί σε διαδρομές σκοτεινές,

η ανάσα θολώνει το κράνος, τα δάχτυλα παγωμένα πονούν...

Η άλλη πλευρά της πόλης

λαμπυρίζει πάνω στη λιμνοθάλασσα.

Σκοτεινός όγκος το καράβι,

δεμένο στο μαύρο κύμα...

Περασμένα μεσάνυχτα κι η πόλη κοιμάται.

Κι η αστροφεγγιά κρέμεται πάνω της...

Με μάτια υγρά, προσπαθεί ψηλά, 

να δει... ν' ανακαλύψει το δικό του αστέρι...

Που έφυγε στην ανατολή και πάει...