Η αλληλογραφία του με τους δαίμονες δεν έχει σταματημό. Κάθε εικόνα, κάθε ματιά, κάθε στιγμή γεννά και μια ανάμνησή της. Ήχοι, χρώματα, μυρωδιές και συναισθήματα γεννούν αναμνήσεις που κυριεύουν το μυαλό και την ψυχή του. Μέρα και νύχτα τη συλλογιέται αδιάκοπα. Πολύ συχνά τη βλέπει ζωντανή μπροστά του. Μετασχηματίζονται οι σιλλουέτες, οι σκιάσεις, οι εικόνες, οι παραστάσεις κι οι σκέψεις. Κι όλα γίνονται εκείνη...
Γίνονται ιστορίες παλιές χωρίς νόημα, που τις ξέρει καλά, που τις έμαθε απ' έξω...
Τώρα είναι αργά,
τώρα πάω, πάω μακρυά,
σ' αγαπάω, μα είναι αργά...
σαν σπάσει η αγάπη
ξανά δεν κολλάει.
Πονά η φωνή σου, μη λες
αν φύγεις εσύ
δεν υπάρχω κι εγώ
δεν έχει η ιστορία
αρχή ούτε τέλος
κάθε της λέξη θανάσιμο βέλος...
Νάτανε ψέμματα όλα αυτά!
Ψέμματα, ψέμματα, ψέμματα...
ψέμματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου