Κι απελπισμένα σ' αγαπώ...

Κοντεύουν δυο χρόνια...

Πως πέρασε τόσος καιρός για να γίνει το αδύνατο χειροπιαστό;

Που κανείς δεν έστεργε να είναι χωριστά εκείνος κι εκείνη!

Που ο κόσμος γύρισε ανάποδα και κανείς δεν πιστεύει πως είναι μπορετό;

Η επόμενη μέρα του δεν υπάρχει! Χάθηκε ανάμεσα σε μια Τρίτη και μια Τετάρτη...

Πάει ολομόναχος στο πουθενά. Στην ερημιά, στην ερήμωση και στην απόλυτη μοναξιά.

Πάει μόνος... μέχρι το λυτρωτικό του τέλος...

Με κάποιον άλλο με μπερδεύεις...