Καθώς την περίμενε να ανέβει, ο κόσμος του καίγονταν. Μα δεν τον ένοιαζε. Βγήκε στην εξώπορτα, σαν υπνωτισμένος, καθοδηγημένος απο μια ακατανόητη και ακαταμάχητη προσμονή. Είχε προηγηθεί το τηλεφώνημά της. Ήταν περαστική και ήθελε να τον ΄δεί. Ούτε που σκέφτηκε να ζητήσει την άδεια - και μια συγγνώμη - απο τους επισκέπτες του. Ούτε που λογάριασε τη μεγάλη σπουδαιότητα της μεγάλης δουλειάς που διαπραγματεύονταν μαζί τους. Τους άφησε σύξυλους στο γραφείο, διέσχισε το γεμάτο σαλόνι απο ανθρώπους των επόμενων ραντεβού του και την περίμενε στην πόρτα...
Τα πόδια του έτρεμαν. Η ψυχή έγινε ένα με το μυαλό του. Ο κόσμος άδειασε, κανείς δεν τον εμπόδιζε, μόνο αυτός θα μπορούσε - επιτέλους! - να την περιμένει. Τα μάτια καρφώθηκαν στον διάδρομο, όπου θα εμφανίζονταν...
Ο καιρός που πέρασε απο την τελευταία φορά, που την είχε 'δεί ήταν πολύς. Πάρα πολύς! Του έλειπε πάρα πολύ...
Πότε πέρασε τόσος χρόνος σ' ένα λεπτό;
Πρώτα είδε τα μάτια της. Μάτια ερωτηματικά για την "αβέβαιη" υποδοχή του, που καθώς τον αντίκρυσε, άστραψαν βεβαιωμένα πως ναί! ήθελε και την περίμενε! Την έσφιξε στην αγκαλιά του συγκλονισμένος, προσεκτικά κι αδέξια, ενώ εκείνη άφησε ελεύθερο τον ενθουσιασμό της.
Σμίξανε με δυο κουβέντες στα όρθια... Δυο κουβέντες που ξεχρέωσαν μια αιωνιότητα...
Ο κόσμος τον περίμενε, η πίεσή τους φανερή και αδυσώπητη...
'Ηθελε να της 'πεί πολλά! Πάρα πολλά! Και τα είπε με τα μάτια του, σίγουρος πως θα τον καταλάβει...
Επειδή τα μάτια τους καθρέφτιζαν πάντα την ψυχή τους κι έτσι ισορροπούσε ο κόσμος ολάκερος...
Κι ύστερα πριν φύγει, έσκυψε στο αυτί της και της είπε το ανομολόγητο, αυτό που τα χείλη του ερμήνευσαν το παράφορα ηφαιστειώδες περιεχόμενο ολάκερης της ύπαρξής του:
— Είσαι πολύ όμορφη!
Εννοώντας όλα εκείνα που δεσμεύουν τη ψυχή και τη ζωή δυο ανθρώπων που ακόμα αγαπιούνται...
Αχ! ας μη ξυπνήσει απο τέτοιο όνειρο...
Ποτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου