Η αληλογραφία μου με τους δαίμονες διακόπηκε, για μια στιγμή - μια μικρή στιγμούλα, απο ένα άγγελο!
Ξέρετε πως είναι οι άγγελοι... Εμφανίζονται ξαφνικά και απροειδοποίητα και μέχρι να συνέλθεις απο την έκπληξη... χάνονται, εξαφανίζονται... αφήνοντας ξοπίσω τους μια γλυκιά αύρα και μια χρυσόσκονη που λαμπυρίζει μέσα στο μυαλό, που αρνείται πλέον να ασχοληθεί με τα εγκόσμια...
Ας είναι...
Κι αν οι εκπλήξεις που κρύβει η ζωή, γίνονται - για λίγες στιγμές - νάμα δροσερής πηγής που γιατρεύει ακόμη και την πιό βαριά μοναξιά, η αδυσώπητη πραγματικότητα είναι εδώ, πάντα παρούσα.
Οι δαίμονές μου δυναστεύουν το σώμα, τη ψυχή και το μυαλό της μητέρας μου. Μαζί βασανίζουν και την αδελφή μου μισό χρόνο τώρα... Κάθε μέρα και κάθε νύχτα σμιλεύουν στο εναπομείνων μυαλό της μητέρας μας, πως δεν βρίσκεται στο σπίτι της, πως την κρατάμε κάπου αλλού, στη Χαλκιδική...
Κι όλο θέλει να επιστρέψει στο νοικοκυριό της, στα πράγματά της, στο γιατάκι της. Ώρες πολλες κλαίει γοερά, βυθισμένη στην απελπισία της, προσεύχεται στην Παναγία να τη βοηθήσει, οργίζεται με τη νοσοκόμα που τη φροντίζει και τα βάζει με την κόρη της που τη βασανίζει, κρατώντας της στο σπίτι της Χαλκιδικής.
Μάταιες οι προσπάθειές μας να την μεταπείσουμε, δείχνοντας όλα τα δωμάτια, τα πράγματά της, το νοικοκυριό της. Συνέρχεται για λίγη ώρα κι ύστερα ξαναρχίζει το θρήνο της και τον απραγματοποίητο πόθο της επιστροφής της στην εστία της...
Θρήνος, κλάμα κι απελπισία, παραισθήσεις και φόβος, προσμονή και πόθος για την επιστροφή,
η μητέρα μου σαν άλλος Οδυσσέας, βασανίζεται και σβήνει απο ανίκητο δαίμονα...
Κι ούτε ένας άγγελος δεν κοπιάζει να της παρουσιαστεί, για να μετριάσει -έστω για λίγο - τη θλιβερότητα των τελευταίων της ημερών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου