Χωρίς αυτήν, Θεέ μου...

Τη μοναξιά μου βόλεψα σε μια κάμαρα μικρούλα,

κοιτάζοντας τον κόσμο απ' το παράθυρο.

Έχει κρύο, τη νύχτα πιο δυνατό,

πιο δυνατό κι απ' τη σιωπή σου.

Σκιές ανθρώπων που και που

και αυτοκινήτων φώτα,

να με κρατούν σε μια μάταιη αναμονή,

χρόνια τώρα...

Αχ! να έβλεπα τα φώτα σου

καθώς έστριβες για το σπίτι,

καμαρωτή - ψηλόλιγνη να με

κοιτάς ψηλά, χαμογελώντας και

με την κυματιστή σου αλογοουρά

έφευγε η λύπη...

Η λύπη, η μόνιμη συντροφιά

μαζί και η σιωπή

που τρώνε τη ζωή μου...