Πλησιάζοντας τις γιορτές των ανθρώπων, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, η μοναξιά γίνεται πιότερο ανυπόφορη... Κι όσο το κάθε σαββατοκύριακο γίνεται άσκηση υπομονής στη μοναξιά άλλο τόσο χάνεται το παιγνίδι στις μεγάλες γιορτές, σαν αυτές που έρχονται... Οι ασκήσεις δεν πιάνουν τόπο, αναιρούνται οι προσδοκίες, ακυρώνονται οι προσπάθειες...
Η μοναξιά είναι ανίκητη...
Παραμένει μόνος απο επιλογή. Επειδή κανείς και τίποτε δεν μπορεί να ελκύσει την προσοχή του, επειδή κανείς και τίποτε δεν μπορεί να γιατρέψει την ανοιχτή πληγή του...
Πέρασε καιρός. Πολύς καιρός!
Όμως για τον ίδιο δεν πέρασε ούτε μια στιγμούλα! Και αρκεί μια μικρή στροφή της κεφαλής, μια ανεπαίσθητη ματιά, ένα θρόισμα, μια πνοή για να τη νοιώσει, να συγκλονιστεί ολάκερος απο την παράφορη προσμονή της παρουσίας της στη ψυχή του...
Κι αυτό του είναι αρκετό, ώστε να μην επιτρέπει την παρουσία κανενός δίπλα του, μη και του χαλάσει το μικρό θαύμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου