Να θες να 'πεις τ' ανείπωτα...

Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται ακριβός
κι όλο ζητάει τίμημα
για κάθε σου ξεκίνημα

Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται αιχμηρός
το γέλιο έχει τ' αγκάθι του
και το σωστό τα λάθη του

Τελειώσανε τ' αστεία μας
ιδού η τραγωδία μας
να θες να πεις τ' ανείπωτα
και να μη βρίσκεις τίποτα

Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται αυστηρός
μετρά τις απουσίες σου
να βρει τις τιμωρίες σου

Όσο περνάει ο καιρός
ο χρόνος γίνεται σκληρός
κι όσα άκαιρα καρπίζουνε
σαν μοναξιά στοιχίζουνε

Τελειώσανε τ' αστεία μας
ιδού η τραγωδία μας
να θες να πεις τ' ανείπωτα
και να μη βρίσκεις τίποτα

Το θολωμένο μου μυαλό

μ’ έχει προδώσει προ πολλού,

γι’ αυτό τις νύχτες περιπλανιέμαι,

πάνω σε μια μηχανή, με κρύο και βροχή,

στους σιδερένιους δρόμους,

μακρυά απο κάθε συντροφιά,

με μοναξιά και σιωπή,

με μια πολύχρονη οδύνη,

απο άλλες μέρες φερμένη...

Το θολωμένο μου μυαλό

με κάνει και παραμιλώ,

και αν σε πίκρανα ως εδώ,

φταίει το πάθος του τρελλού

του θολωμένου μου μυαλού...

επειδή ακόμη σ’ αγαπώ...

Αχ! ψυχή μου...

Αχ! ψυχή μου,

που απ' όπου κι αν πιαστείς, πάλι σ' Εκείνη επιστρέφεις...

Οι άνθρωποι είναι σιωπηλοί, σχεδόν πάντα λυπημένοι,

κι όσο η λύπη κι αν κρύβει τον θυμό, 

είναι η απελπισία που απομένει...

Πληγή ανοιχτή η βία της ανεργίας, 

που ισοπεδώνει κάθε αξιοπρέπεια.

Οι άνθρωποι πονούν, φοβούνται, δεν ελπίζουν.

Οι μέρες σκληρές και οι νύχτες χειρότερες

κι ένας διαρκής αγώνας, δίχως νόημα, ανελέητος, μέσα σε χαλάσματα

που καταρρέουν καθημερινά.

Αχ! ψυχή μου,

να μπορούσα να πιάσω με σιγουριά το χέρι σου

και μαζί να πάρουμε τον κόσμο ολάκερο στην αγκαλιά μας,

ψηλά να κοιτάζουμε, κι άφοβα να δείξουμε,

πως είναι ο έρωτας που κινεί τον κόσμο...

Αχ! ψυχή μου,

που απ' όπου κι αν πιαστώ πάλι σε σένα επιστρέφω....

Πήρε και καλοκαίριασε. Μοσχοβολά μεθυστικά η λεμονιά στο μπαλκόνι μου. Μαζεύεται περισσότερος κόσμος στο τένις - club κι οι άνθρωποι άρχισαν να παίζουν μέχρι αργά, κοντά στα μεσάνυχτα. Πήρε το φεγγάρι και σκαρφάλωσε στην κορφή του Χορτιάτη, παντοδύναμο, πανέμορφο, μόλις μια μέρα πριν απο την πανσέληνο. Απόσταση, κοντά μια ακτίνα φωτός απ' το σπίτι σου. Ήταν πανσέληνος του Ιούλη όταν χωρίσαμε. Την είχα βγάλει στο μπαλκόνι ολάκερη τη νύχτα, με το φώς της σελήνης να φωτίζει τα δάκρυά μου. Έκλαψα πολλές φορές σε κάθε πανσέληνο απο τότε. Κι ακόμη να γιατρευτώ…

Μετρώ τις μέρες και τους μήνες. Μετρώ τα χρόνια και τις ώρες. Κι όσο αυξάνεται ο αριθμός τους τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ανάγκη μου να σε ποθώ. Μοιάζει σαν μανιοκαταθλιπτικός παροξυσμός, που ωστόσο δεν είναι, επειδή κι αυτός κάποτε περνάει, θεραπεύεται…

Η ζωή μ' αξίωσε να σ' ερωτευτώ. Αληθινά! Όπως άξιζε σ' ενα τυχερό, πολύ τυχερό άνθρωπο! Γι' αυτό δεν περνάει…

κι αν πονάει πολύ… δεν πειράζει! Φαίνεται πως αυτά τα πράγματα γίνονται μονάχα για μια φορά, κι εγώ ήμουν πολύ τυχερός που τα έζησα μαζί σου…

Μου λείπει...

Σαν σήμερα έφυγε ο πατέρας...

"μαζί μου, τώρα που θα πεθάνω, θα πεθάνουν κι άλλοι πολλοί άνθρωποι", μου είχε 'πεί. Κι όταν του ζήτησα να μου εξηγήσει, τι εννοούσε, χαμογέλασε: "θυμάμαι πολλούς ανθρώπους που έχουν πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Πάρα πολλούς! Κι είμαι ο τελευταίος που τους θυμάται, άλλος δεν ζεί πιά. Οπότε, μόλις πεθάνω κι εγώ, θα πεθάνουν κι εκείνοι..."
Το απόγευμα της μέρας εκείνης, 2 Μαΐου 2007, ο πατέρας μου έφυγε...

Μου λείπει. Τον σκέφτομαι συχνά...